Σε μια τολμηρή και αποφασιστική κίνηση, οι φοιτητές της Σερβίας απέκλεισαν τις εγκαταστάσεις της δημόσιας τηλεόρασης RTS στο Βελιγράδι, δίνοντας ηχηρό μήνυμα: η φωνή της κοινωνίας δεν φιμώνεται. Ο αποκλεισμός, που βρίσκεται σε εξέλιξη από το βράδυ της Δευτέρας, αποτελεί κομμάτι του ευρύτερου κύματος αντίστασης που γεννήθηκε μετά το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα του Νοβι Σαντ — ένα δυστύχημα που κόστισε 16 ανθρώπινες ζωές και ξεγύμνωσε τις χρόνιες αδυναμίες του κρατικού μηχανισμού.
Οι φοιτητές, μπροστάρηδες μιας γενιάς που αρνείται να σιωπήσει, διαμαρτύρονται για τον τρόπο με τον οποίο η δημόσια τηλεόραση καλύπτει τις κινητοποιήσεις τους, κατηγορώντας την για αποσιώπηση και στρέβλωση της αλήθειας. Ύστερα από την πτώση της κυβέρνησης, διεκδικούν ουσιαστική ενημέρωση, δικαιοσύνη για τα θύματα και θεσμική κάθαρση. Ζητούν, μεταξύ άλλων, την επανασύσταση της ανενεργής Ρυθμιστικής Αρχής Ηλεκτρονικών Μέσων, η οποία εδώ και έξι μήνες παραμένει «νεκρή», λόγω παραιτήσεων.
Το πρόγραμμα της RTS διακόπηκε, με την πρωινή εκπομπή να μη μεταδίδεται και το πρώτο δελτίο ειδήσεων να βγαίνει στον αέρα από πρόχειρο στούντιο, άγνωστης τοποθεσίας. Η διοίκηση του σταθμού χαρακτήρισε τον αποκλεισμό «παράνομο», όμως για τους φοιτητές είναι πράξη δημοκρατίας, αντίστασης και λαϊκής απαίτησης για διαφάνεια.
Δεν πρόκειται απλώς για μια διαμαρτυρία: πρόκειται για τη φλόγα της κοινωνικής συνείδησης που αρνείται να σβήσει. Για μια νέα γενιά που σηκώνει το βάρος της ιστορικής ευθύνης και αρνείται να δεχτεί την αδικία ως κανονικότητα.
Η κραυγή των φοιτητών ξεπερνά τα σύνορα της Σερβίας — είναι κραυγή δικαιοσύνης, αλήθειας και αξιοπρέπειας. Μια υπενθύμιση πως όταν τα θεσμικά μέσα σιωπούν, ο λαός βρίσκει τρόπο να ακουστεί. Είναι μια ζωντανή απόδειξη της δύναμης της κοινωνίας όταν αυτή ενώνεται.
Σηκώνουν στις πλάτες τους την ευθύνη μιας ολόκληρης κοινωνίας. Δεν αποδέχονται τη λήθη, δεν υποτάσσονται στη σιωπή που επιβάλλει η εξουσία, και δεν ανέχονται την υποτίμηση της ζωής. Στην πράξη, δείχνουν τον δρόμο στην Ελλάδα.
Μας θυμίζουν ότι τίποτα δεν αλλάζει χωρίς αγώνα, μας θυμίζει πως η δημοκρατία δεν είναι δεδομένη, αλλά κατακτιέται καθημερινά. Ότι η νεολαία μπορεί να σταθεί απέναντι στο καθεστώς αυθαιρεσίας, στον κατακερματισμό της δικαιοσύνης, και στη μονιμοποίηση της ατιμωρησίας. Μας υπενθυμίζουν ότι σε κάθε χώρα, όσο κι αν η εξουσία μοιάζει άτρωτη, η λαϊκή βούληση μπορεί να ραγίσει τα πιο σκληρά προσωπεία.
Ίσως ήρθε η ώρα και η Ελλάδα, με πληγές ακόμα ανοιχτές και ερωτήματα ακόμα αναπάντητα στον απόηχο του εγκλήματος στα Τέμπη, να ξανακοιτάξει τον εαυτό της στον καθρέφτη της Σερβίας — και να πάρει κουράγιο.
Γιατί κι εμείς γνωρίσαμε μια παρόμοια τραγωδία. Κι εμείς χάσαμε ζωές σε σιδηροδρομικά δυστυχήματα. Κι εμείς είδαμε τις ίδιες πρακτικές συγκάλυψης, τις ίδιες προσπάθειες να μείνει το σκοτάδι ανεξέλεγκτο, τους ίδιους μηχανισμούς εξουσίας να δρουν χωρίς λογοδοσία.
Αλλά ο λαός έχει φωνή και τα τέρατα της λήθης και της συγκάλυψης δεν νικιούνται με σιωπή.
