Πριν από λίγες ημέρες 12χρονο κορίτσι, μαθήτρια της ΣΤ Δημοτικού αποκάλυψε, ότι πέφτει καθημερινά θύμα άγριου bullying στο σχολείο της, περνώντας εφιαλτικές στιγμές εξαιτίας της ακραίας συμπεριφοράς συμμαθητών της. Τα όσα βιώνει είναι μαρτυρικά σε σημείο να μην θέλει να πάει σχολείο.
Πόσα παιδιά δεν έχουν βιώσει εκφοβιστικές συμπεριφορές για ιδιαιτερότητές τους, την εμφάνισή τους, τις μαθησιακές τους δυσκολίες, την οικονομική τους κατάσταση, τα ρούχα του.
Με αφορμή τα κατά καιρούς περιστατικά bullying που έχουν καταγραφεί και καταγράφονται, η δημοσιογράφος Έλενα Ακρίτα, μέσα από ένα κείμενο – ποταμό επιρρίπτει την μέγιστη ευθύνη στους γονείς για τη συμπεριφορά των παιδιών τους.
Όπως χαρακτηριστικά λέει «για τα παιδιά – τραμπούκους, οι γονείς έχουν ευθύνες μεγάλες. Αντί να μάθουν το αγόρι να μη βιάζει, μαθαίνουν στο κορίτσι να μην φοράει μίνι και αντί να διδάσκουν στο γιο πως να μη γίνει θύτης, διδάσκουν στην κόρη να μην είναι θύμα»
Γυρισμένο πλάτη. Φοβισμένο. Ντροπιασμένο – αντί να ντρέπονται οι βασανιστές του, ντρέπεται αυτό: αυτό σκύβει το κεφάλι, αυτό υφίσταται τα μαρτύρια, αυτό τρέμει να πάει σχολείο, αυτό βρίσκεται μισό βήμα πριν την αυτοκτονία, αυτό απολογείται για κάτι που δεν έκανε.
Αυτό.
Το θύμα.
Το θύμα φταίει. Γιατί είναι ‘χοντρό’, ‘φτωχό’, έχει περίεργη μύτη, δεν τα παίρνει τα γράμματα, έχει αδιάγνωστες μαθησιακές δυσκολίες και το περνάνε για ‘στουρνάρι’. Γιατί φοράει κάθε μέρα τα ίδια ρούχα.
Γιατί ο μπαμπάς του είναι μεροκαματιάρης, γιατί η μάνα του φοράει κοντή φούστα. Γιατί τραυλίζει, γιατί κεκεδίζει, γιατί έχει στραβισμό, γιατί είναι μικροκαμωμένο και δεν μπορεί να τα βάλει με τους συμμαθητές τους.
Γιατί, γιατί, γιατί.
Γιατί είναι ο στόχος για βελάκια.
Γιατί έτσι.
Γιατί θέλουν.
Γιατί μπορούν.
Γιατί έτσι μεγάλωσαν.
Γιατί οι γονείς τους είπαν ‘βάρα ρε’.
Και κυρίως, γιατί οι γονείς δικαιολόγησαν το μπούλινγκ του: παιδάκι είναι μωρέ μην το παρεξηγείτε.
Παιδάκι είναι μωρέ αυτό που πλάκωσε συμμαθητές του στο ξύλο.
Παιδάκι αυτό που έκλεψε το χαρτζιλίκι του μικρότερου.
Παιδάκι αυτό το κακοποίησε κοριτσάκι στην τουαλέτα του σχολείου.
Παιδάκι αυτό που χτύπησε τη δασκάλα του.
Παιδάκι αυτό που βασάνισε έως θανάτου το κουτάβι και τη γατούλα.
Παιδάκι είναι μωρέ. Μην το παρεξηγείτε.
Παιδάκια ήταν κάποτε κι οι φονιάδες. Παιδάκια οι ναρκέμποροι. Παιδάκια οι βιαστές, οι ληστές, οι κακοποιητές, γυναικοκτόνοι, οι παρακρατικοί, οι βρωμοφασίστες.
Παιδάκια ήταν. Παιδάκια που οι γονείς τους μάς παρότρυναν να μην τα παρεξηγούμε.
Και δεν τα παρεξηγήσαμε.
Και μάς σκότωσαν.
Και μας βίασαν.
Και μας σάπισαν στο ξύλο.
Και μας μαχαίρωσαν.
Παιδάκια μωρέ. Παιδάκια.
Στα ίσα θα το πω όπως το σκέφτομαι και σ’ όποιον αρέσει. Εσείς γονείς που βγάζετε λάδι τα τερατάκια σας, εσείς που δικαιολογείτε τα τσογλανάκια σας, εσείς, όλοι εσείς: τα παιδιά που συγχωρήσατε, τα παιδιά που δημιουργήσατε να τα βάλετε στον κ@λο σας.
Σκ@@μουτρα τα κάνετε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν.
Αντί να μάθετε το αγόρι σας να μη βιάζει, μαθαίνετε στο κορίτσι σας να μην φοράει μίνι.
Αντί να διδάσκετε στο γιο σας πως να μη γίνει θύτης, διδάσκετε στην κόρη σας να μην είναι θύμα.
Εσείς φταίτε. Εσείς που τα κάνατε τραμπούκους. Εσείς που τα κάντε ρουφιάνους και κ@@@όμαγκες. Εσείς που τα μάθατε να τρομοκρατούν τον πιο αδύναμο, να δέρνουν τον ‘διαφορετικό’, να βάζουν χέρι στο κορίτσι ή στον γκέι συμμαθητή τους.
Στο κανάλι STAR είδα το παιδί που δείρανε. Έλεγε.
«Καθόμουνα στο θρανίο και έρχεται ένα κορίτσι, μου λέει πως είσαι έτσι και γυρνάει με το χέρι της και μου έσκασε χαστούκι από το πουθενά».
«Μου πετάνε το φαγητό και λέω στη μαμά ψέματα ότι το έφαγα».
«Με κοροϊδεύουν για τα κιλά μου για τα μαλλιά μου για τη μύτη μου».
«Γελάνε με τα ρούχα μου γιατί δεν είναι μάρκα, μου λένε πως είναι έτσι».
«Δεν τους έχω πειράξει, δεν τους έχω κάνει κάτι».
Εδώ και χρόνια, κρατώ αρχείο από επιστολές θυμάτων που φτάνουν κατά καιρούς στο email μου. Σταχυολογώ.
1. “Ως πρώην θύμα bullying λόγω παιδικής παχυσαρκίας αντιμετώπισα ξύλο, φτυσίματα, περιθωριοποίηση και χρειάστηκε να κάνω πολλά χρόνια ψυχανάλυση για να μπορέσω να το ξεπεράσω. ”
2. “Με χτυπήσανε, με προπηλακίσανε, μου κάνανε χυδαίους σεξουαλικούς υπαινιγμούς, με στριμώξανε στην τουαλέτα και μου κατέβασαν το παντελόνι και προσπαθούσαν να μου σκίσουν την μπλούζα. Το έγκλημά μου; Έχω μεγάλο στήθος και πρέπει να το πληρώσω”
3. “Είμαι μάνα ενός 13χρονου αγοριού με επιπλέον κιλά κι επιπλέον ευαισθησίες, αδιάφορο για σπορ, ομάδες κλπ. Από το Δημοτικό μέχρι τώρα στο Γυμνάσιο τρώει κράξιμο και προσβολές “είσαι βόδι, μπούλης, αδελφή”. Τελευταία δυστυχώς το παιδί μου έχει αρχίσει κι αντιδράει πολύ βίαια. Χτες χτύπησε ένα άλλο παιδί με μια ομπρέλα. Πήγα στο σχολείο αλλά αντιμετωπίστηκα με αδιαφορία από την καθηγήτρια. Είμαι σε απελπισία. Είμαστε μονογονεϊκή οικογένεια και δεν ξέρω τι να κάνω, ούτε έχω την οικονομική δυνατότητα να στείλω το παιδί σε παιδοψυχολόγο. Προσπαθώ να το βοηθήσω μόνη μου, αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι τα καταφέρνω. Δεν κοιμάμαι πια καθόλου και τρέμω μήπως έχουμε κι εμείς μια τραγωδία σαν αυτές που διαβάζουμε. Τι να κάνω;”
4. “ Η κόρη μου είχε μια συμμαθήτρια που είχε στήσει ολόκληρη συμμορία και μαζί με την αγέλη της βασανίζανε τα άλλα παιδιά. Οι γονείς της αντί να την συνετίσουν, καμαρώνανε ότι η κόρη τους είναι ηγετική φυσιογνωμία. Αντί να την μαζέψουν λοιπόν αυτοί, την μάζεψε μια και καλή η δασκάλα της. Μακάρι οι εκπαιδευτικοί να ενημερωθούν με ειδικά σεμινάρια για να μπορούν να στηρίξουν τα παιδιά πάντα σε συνεργασία με τους γονείς.»
5. “Είμαι εκπαιδευτικός. Έχω δει άπειρες φορές “παιδάκια” να βασανίζουν τους αδύναμους. Έχω ακούσει άπειρες φορές το “Μην μπλέξεις”. “Άστο , θα περάσει μόνο του”. Όμως όλο αυτοί που το λένε αυτό ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΠΕΡΝΑΕΙ ΜΟΝΟ ΤΟΥ. Απλά δεν κάνουν τη δουλειά τους.
Εδώ θα είμαστε γι’ αυτά τα παιδιά.
Θα ενώνουμε τη φωνή μας μαζί τους, θα τα παροτρύνουμε να μιλήσουν, θα φωνάξουμε, θα καταγγείλουμε, θα γράφουμε γι’ αυτά, θα μιλάμε γι’ αυτά.
Εδώ θα είμαστε γι’ αυτά τα παιδιά.
Εδώ για να τους δώσουμε βήμα εδώ για να τους δώσουμε ορατότητα.
Εδώ.
Και δεν θα το βουλώσουμε μέχρι να τα αφήσετε ήσυχα.
Δεν θα το βουλώσουμε μέχρι να μαζέψετε τα κουλά σας.
Και να τα βάλετε εκεί που ξέρετε».
Πηγή: infokids.gr
