Η σημερινή ημέρα, δυστυχώς όπως αποδεικνύει η ιστορία των πολιτισμών, για ακόμα μία φορά, αποτελεί μόνο μια ημέρα πάνω στο σκονισμένο μας ημερολόγιο.
Ο ιδανικός κόσμος βλέπετε, είναι αυτός στον οποίον δεν υπάρχουν πια «Παγκόσμιες ημέρες», θυμίζοντάς μας, πού έχουμε αποτύχει ως άνθρωποι. Και ειδικά εκείνες τις «Παγκόσμιες ημέρες» που έχουν ένα πιο, ας το πούμε, αρνητικό πρόσημο.
Μία ημέρα στην οποία έστω και νοερά σκεφτόμαστε έναν κόσμο δίχως μίσος, απέναντι στο διαφορετικό, ό,τι και να εννοούμε βέβαια με αυτόν τον όρο...
Είμαστε πάνω από 7,7 δισ. άνθρωποι σε έναν πλανήτη-σκόνη μέσα στη χαοτική χοάνη αυτού του σύμπαντος. Έχουμε μια ζωή μες στην οποία θα συναντήσουμε ανθρώπους που θα συνάψουμε σχέσεις, θα τους αγαπήσουμε, θα τους μιλήσουμε, ανθρώπους με τους οποίους έστω θα λογοφέρουμε.
Αντί να σκεφτόμαστε με ποιον τρόπο θα κάνουμε τη ζωή μας πιο εποικοδομητική και πιο εύκολη, κοιτάμε ως «ταβάνι» και ως ουτοπία, πώς θα κάνουμε τη ζωή μας πιο υποφερτή και στο χειρότερο σενάριο βέβαια, πιο...ανυπόφορη.
Μια ανθρωπότητα που βίωσε την πανδημία και τώρα την πιθανότητα να ξεσπάσει ένας Γ' Παγκόσμιος Πόλεμος...
Μέρα κατά του ρατσισμού
Σήμερα οφείλουμε να αναθεωρήσουμε όλα εκείνα τα στερεότυπα που έχουμε σωματοποιήσει και εξωτερικεύσει τόσα χρόνια. Και δε λέω «σήμερα» επειδή ξαφνικά σήμερα γίναμε όλες και όλοι αντιρατσίστριες και αντιρατσιστές επειδή είναι της «μοδός».
Αλλά αυτή η ριμάδα η μέρα στο ημερολόγιο, που πιάνει χώρο στο γραφείο ή στο κομοδίνο μας, ας μας δείξει πού κάνουμε όλες και όλοι λάθος. Όχι πού είμαστε όλες και όλοι «ανώτερες-οι».
Δεν είναι δυνατόν να κρίνεται ακόμα ο οποιοσδήποτε και η οιαδήποτε για το χρώμα του δέρματός του-της, αλλά και για το σχήμα των ματιών, την καταγωγή, τη διαφορετική κουλτούρα και πολλά ακόμα.
Ας κρίνουμε τους άλλους ανθρώπους από τις πράξεις τους και από τη συμπεριφορά τους απέναντι σε όλα τα έμβια πλάσματα, αλλά και την ίδια τη γη που μας «φιλοξενεί».
Το χρώμα, η κουλτούρα, η φυλή και πολλές άλλες τέτοιες «κατηγορίες», έχουν να διαδραματίσουν τόσα λίγα στο βάθος του χώρου και του χρόνου.
Μην ξεχνάμε, ζούμε μια ζωή, σε έναν πλανήτη, πανέμορφο, αξιαγάπητο, που μας παρέχει τα πάντα, μέσα σε ένα αχανές χαώδες σύμπαν κι όμως τόσο μικροί σε μέγεθος αλλά τόσο σημαντικοί, αφού είμαστε κομμάτι μιας ενιαίας ολότητας, εξίσου σημαντικής. Είμαστε όλοι και όλες το ίδιο, μέσα στο ίδιο σύμπαν.
Και οι πράξεις μας, φαίνονται και ζυγίζονται όλες το ίδιο, ξανά, κάτω από το ίδιο σύμπαν. Ας κρατήσουμε αυτήν την αίσθηση της πληρότητας και της ολότητας, ή αλλιώς την αίσθηση της τελειότητας, της απεραντοσύνης αυτού του κόσμου, ως την πιο βασική σταθερά που ενώνει εμάς τους ανθρώπους. Μακριά από στερεότυπα και κακοτοπιές. Δε χρησιμοποιώ καν τόση ώρα τη λέξη «ρατσισμό», διότι μπροστά στο άπειρο, είναι μια ηλιθιότητα δίχως μέτρο προσέγγισης.
Αυτά...
