Με τον πληθωρισμό να κυμαίνεται σχεδόν στο 11%, τους μισθούς στην πραγματική τους ισχύ να είναι πολύ χαμηλοί, τα ενοίκια να βρίσκονται εκτός πραγματικότητας, διαμορφώνεται ένα περιβάλλον ιδανικό για απραγματοποίητα όνειρα και απατηλή προσωπική εξέλιξη, στην Ελλάδα του 2022.
Η κρίση στα ενοίκια, είναι κάτι υπαρκτό τουλάχιστον από το 2011 και μετά, αλλά κυρίως την τελευταία 3ετία, κατά τη διάρκεια της οποίας, η λεγόμενη και πολυσηζητημένη «ανάπτυξη», έδωσε το πρόσχημα σε πολλούς ιδιοκτήτες ακινήτων, να αυξήσουν τα κόστη σε εξεφτελιστικά υψηλά επίπεδα. Και επειδή τα πολλά λόγια είναι βαρετά, θα παραθέσω μερικά παραδείγματα ακινήτων, τιμών και περιοχών, με σκοπό να εξαχθεί το προαναφερθέν συμπέρασμα περί «ξεφτίλας».
Παραδείγματα «τρόμου»
Διαμέρισμα στην πλατεία Αττικής, κατασκευή της δεκαετίας του '70, ενεργειακής κλάσης Ε και 50 τ.μ, 450 ευρώ. Δηλαδή ένας άνθρωπος που φερειπείν εργάζεται στον κλάδο της εστίασης και πληρώνεται με τον κατώτατο (το 65,4 % του κλάδου αυτού λαμβάνει τις κατώτατες αποδοχές), δε θα έχει να περάσει όλον τον μήνα καθώς θα πρέπει να πληρώσει ρεύμα, νερό, ίντερνετ, σούπερμαρκετ, κάρτα μετακίνησης, κινητό, κοινόχρηστα).
Συνεχίζοντας...Διαμέρισμα 48 τ.μ στην περιοχή των Αμπελοκήπων, ενεργειακής κλάσης Ζ, κατασκευής του 1970, στα 920 ευρώ τον μήνα...Γιατί, Βερσαλλίες και Αμπελόκηποι κάνουν αριστοκρατική γωνία στον τρίτο όροφο.
Και φυσικά, για να αφήσω το μαγευτικό κέντρο της Αθήνας και να αναφερθώ στα δυτικά προάστια, τα πάλαι ποτέ, «λαϊκά, τίμια εργατικά», με ενδεικτικό παράδειγμα, διαμέρισμα 39 τ.μ, στο Περιστέρι, κατασκευής 2007, ενεργειακής κλάσης Δ, στα 480 ευρώ...
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, στην Ελλάδα την περίοδο 2012-2017 τα ενοίκια μειώθηκαν κατά 25,5%, λόγω των ειδικών συνθηκών (μνημονίων, κρίσης κλπ.). Μετά το τρίτο Μνημόνιο, την περίοδο 2018-2022, τα ζητούμενα μισθώματα αυξήθηκαν σε πολλές περιπτώσεις κοντά στο 20%-30%, αγγίζοντας σε ορισμένες περιοχές της Αττικής ακόμη και το 40%.
Την ίδια ώρα, η αγοραστική δύναμη των πολιτών σε σχέση με το 2010 έχει μειωθεί κατά το μάλλον, λόγω της κρίσης, του πληθωρισμού, της γενικότερης ακρίβειας. Συνεπώς τα ενοίκια δεν έχουν φτάσει στα προ κρίσης επίπεδα, αλλά τα έχουν ξεπεράσει σε κόστος, ειδικά αν συνυπολογίσουμε ότι η ελληνική κοινωνία έχει χάσει την τελευταία δεκαετία, μεγάλο μέρος των αποταμιεύσεών της.
Δε φταίνε οι εξωτερικοί παράγοντες
Είναι κοινή αλήθεια μεταξύ των ιδιοκτητών, ότι ευθύνονται οι κοινωνικές συνθήκες που έχουν αυξηθεί τα ενοίκια. Η αλήθεια όμως δεν είναι αυτή. Κανένας κορονοϊός δεν ευθύνεται για τα υψηλά κόστη.
Κανένας πληθωρισμός δεν ευθύνεται για αχαρακτήριστα υψηλά ζητούμενα μισθώματα. Αυτό το οποίο ευθύνεται, είναι η νοοτροπία. Μια νοοτροπία που θυμίζει κάτι από '90s, ότι θα νοικιάσει κάποιος ένα σπίτι και με αυτό θα θρέψει όλη του την οικογένεια.
Ότι ακόμη και μια τρώγλη 50 ετών, μόνο και μόνο επειδή παρέχει στέγη και «καταφύγιο», είναι πλήρως δικαιολογημένο να πληρώνεται στα 500 ευρώ τα 45 τετραγωνικά.
Και φυσικά είναι θέμα προσφοράς και ζήτησης. Διότι αν εκείνοι που ανεβάζουν τα ενοίκια δεν είχαν κάποιον κόσμο απεύθυνσης, στον οποίον θα βάσιζαν τις μελλοντικές τους παροχές, δε θα ζητούσαν τόσα χρήματα. Αν έπαυε η πλειοψηφία να «πετάει λεφτά» σε παραπήγματα, οι τιμές θα ήταν δεόντως μειωμένες, διότι πολύ απλά η ίδια η πλειοψηφία θα «απαιτούσε» καλύτερες τιμές.
