Το Proson.gr παρουσιάζει την τρίτη «ιστορία εργασιακής τρέλας» που περιλαμβάνεται στη νέα εβδομαδιαία στήλη της ιστοσελίδας και στην οποία οι συντάκτες αλλά και οι αναγνώστες, μοιράζονται αυτό που περιγράφει ο τίτλος: Ιστορίες εργασιακής τρέλας!
Τα ονόματα των πρωταγωνιστών αλλά και των επιχειρήσεων / εταιρειών (όπου αναφέρονται) έχουν παραλλαχθεί για προφανείς λόγους, αλλά οι ιστορίες είναι... πέρα για πέρα αληθινές!
Ιστορία Νο. 4: Συνθήκες κολαστηρίου σε κέντρο μελέτης
«Όταν ολοκληρώνει κάποιος τις σπουδές του στη φιλολογία, σκέπτεται τις επιλογές που έχει για την επαγγελματική του αποκατάσταση. Εγώ θα αναφερθώ περιληπτικά στις επιλογές, που σχετίζονται με τη διδασκαλία. Πιο συγκεκριμένα, η πρώτη επιλογή είναι ο διορισμός, που, ας μη γελιόμαστε, είναι και η περισσότερο απίθανη, δεδομένων των δεκάδων χιλιάδων αδιόριστων φιλολόγων, που είναι στους πίνακες του ΑΣΕΠ και περιμένουν να διοριστούν στα σχολεία. Δεύτερη επιλογή είναι τα φροντιστήρια, όπου οι φιλόλογοι έχουν να διδάξουν μία τάξη τη φορά, αφού πρώτα, έχουν προετοιμάσει το μάθημα τους. Η τρίτη επιλογή είναι τα ιδιαίτερα μαθήματα, όπου καλούνται να διδάξουν μεμονωμένα ή σε μικρά γκρουπ μαθητές. Ενώ, η τέταρτη επιλογή είναι τα κέντρα μελέτης, όπου οι φιλόλογοι είναι συνεχώς σε εγρήγορση, καθώς καλούνται να βοηθήσουν τη μελέτη τριών τάξεων ταυτόχρονα.
Εγώ θα περιγράψω τη δική μου εμπειρία από την τέταρτη, αυτή του κέντρου μελέτης. Ολοκληρώνοντας, λοιπόν, τις σπουδές μου στη φιλολογία και έχοντας πραγματοποιήσει ορισμένα ιδιαίτερα μαθήματα σε μαθητές της τρίτης γυμνασίου, αποφάσισα να στείλω το βιογραφικό μου σε ένα κέντρο μελέτης της πόλης μου, που είδα ότι αναζητούσε φιλόλογο. Μετά από λίγες ημέρες, με κάλεσε ο ιδιοκτήτης του κέντρου και κλείσαμε συνέντευξη. Στη συνέντευξη, μου ξεκαθάρισε ότι η αρμοδιότητα μου ήταν να βοηθήσω τους μαθητές να διαβάσουν τα φιλολογικά μαθήματα για την επόμενη ημέρα.
Ήταν ένα πολύ φιλικό περιβάλλον, με έναν ευχάριστο άνθρωπο όπου με χαρά δέχθηκα να δουλέψω. Τίποτα δεν προμήνυε τις συνθήκες «κολαστηρίου» που θα βίωνα στη συνέχεια. Φυσικά, γι’ αυτές δεν κατηγορώ τον ιδιοκτήτη του κέντρου, που συνεργάστηκα, καθώς με είχε προειδοποιήσει να βάλω όρια στους μαθητές και να μην τους αφήσω να μου πάρουν τον «αέρα». Δεν θέλω να αναφερθώ στον μισθό που λάμβανα. Ντρέπομαι να πω ότι έβγαζα κυριολεκτικά «ψίχουλα». Αναγκάστηκα να βρω δεύτερη δουλειά για να συμπληρώσω το εισόδημα μου για να καλύπτω τα έξοδα του μήνα.
Στα μέσα του Σεπτεμβρίου λοιπόν, ξεκίνησα να εργάζομαι στο εν λόγω κέντρο. Η εργασία μου διαρκούσε τρεις ώρες, κατά τις οποίες καλούμουν να βοηθήσω συνολικά 10 μαθητές να διαβάσουν όλα τα φιλολογικά μαθήματα, που είχαν για την επόμενη ημέρα. Ήμουν συνεχώς εν εγρηγόρσει, καθώς την ίδια στιγμή, είχα να βοηθήσω να διαβάσουν μαθητές όλων των τάξεων του γυμνασίου. Την μία στιγμή μίλαγα για τις περιπέτεις του Οδυσσέα, ενώ την άλλη ανέλυα την τραγική κατάσταση, στην οποία βρέθηκε η Ελένη. Δίδασκα τους κανόνες για τους τόνους στα αρχαία ελληνικά, ενώ, μετά, ανέλυα το συντακτικό ενός κειμένου.
Δεν ήταν όμως μόνο η διδασκαλία, ή μάλλον, η επανάληψη της διδασκαλίας, που είχαν δεχθεί στο σχολείο τα παιδιά το μόνο που είχα να αντιμετωπίσω. Όχι. Έπρεπε να καταφέρω να διαχειριστώ και την ανυπακοή ορισμένων μαθητών. Επέλεξα να παίξω τον ρόλο της «κουλ» καθηγήτριας, που είναι κοντά με τα παιδιά, μη βάζοντας τούς όρια και αφήνοντας να τα μιλήσουν λίγο μεταξύ τους πριν το μάθημά, ωστόσο αυτό συνεχίστηκε κατά τη διάρκεια του μαθήματος. Πιο συγκεκριμένα, τούς εξηγούσα το μάθημα, όμως όταν έφευγα για να βοηθήσω άλλον μαθητή να διαβάσει, μιλούσαν με άλλους. Αναγκαζόμουν να επαναλαμβάνω όσα είχα πει πριν από λίγο, ακόμα, και να ανεβάζω τον τόνο της φωνής μου για να τούς κάνω να ακούσουν αυτά που έλεγα. Μάταια φυσικά, γιατί εκείνοι συνέχιζαν το «βιολί» τους. Βέβαια, δεν τους κατηγορώ. Είναι φυσιλολογικό να προτιμούν να μιλήσουν, από το να διαβάσουν. Εκτός από τους μαθητές αυτούς, στην τάξη, είχα και μαθητές, που είχαν διαγνωσθεί με ΔΕΠΥ. Εκείνοι θα είχαν κάθε λόγο να αποσυντονιστούν, δεδομένης της διαταραχής αυτής, ωστόσο, δεν το έκαναν. Αντίθετα, κατέβαλαν διπλή και τριπλή προσπάθεια, σε σχέση με τα άλλα παιδιά, να συγκεντρωθούν και τα κατάφερναν. Άκουγαν την εκ νέου διδασκαλία που έκανα για τα μαθήματα τους, διάβαζαν και, γενικά, εφήρμοζαν «κατά γράμμα» ό,τι τούς έλεγα.
Όταν έφευγα, από την εργασία μου, αισθανόμουν βαθιά απογοήτευση, έφτανα στο σημείο να αμφισβητώ τις γνώσεις μου και την ικανότητα να τις μεταδώσω. Φυσικά, δεν έλειπαν οι φορές, που ο εργοδότης μου μού έκανε παρατήρηση για την κατάσταση «χάους», που υπήρχε στην τάξη, θυμίζοντας μου, ότι από την αρχή, με είχε συμβουλεύσει να «κόψω» τον αέρα στους μαθητές. Έτσι, μετά από πολλές συζητήσεις με τον εαυτό μου, ζυγίζοντας τα υπέρ και τα κατά της δουλειάς μου, αποφάσισα να παραιτηθώ. Δεν άντεξα αυτή την κατάσταση, είχα «χάσει» την «μπάλα» και δεν βοηθούσα τους μαθητές να διαβάσουν. Ενημέρωσα λοιπόν τον εργοδότη μου, υπέγραψα την παραίτηση μου και λυτρώθηκα».
Τη σημερινή ιστορία εργασιακής τρέλας έστειλε στο Proson.gr η Ν.Β.
Τις νέες ιστορίες μπορείτε να τις βρίσκετε κάθε Δευτέρα στην αντίστοιχη στήλη: Ιστορίες εργασιακής τρέλας
Μπορείτε αν θέλετε να μας στείλετε και εσείς στο e-mail: [email protected], ιστορίες εργασιακής τρέλας που έχετε βιώσει για να τις δημοσιεύσουμε!
