Μέσα στη Μεγάλη Εβδομάδα, ένα ακόμη περιστατικό κοινωνικής ντροπής εκτυλίχθηκε στον Βόλο, καθώς τυφλός 65χρονος και η σύντροφός του πετάχτηκαν στον δρόμο, μετά από εκτέλεση δικαστικής απόφασης έξωσης. Το ελληνικό κράτος πρόνοιας απέτυχε παταγωδώς να ανταποκριθεί, μετατρέποντας την έξωση σε ανθρώπινο δράμα, λίγες μόλις μέρες πριν το Πάσχα.
Η έξωση πραγματοποιήθηκε το πρωί της Παρασκευής, παρουσία δικαστικής επιμελήτριας, η οποία, αν και αντιλήφθηκε την αδυναμία του τυφλού άνδρα να αυτοεξυπηρετηθεί, περιορίστηκε στο να του δώσει 200 ευρώ και να τους υποδείξει τον Ξενώνα Αστέγων του Δήμου Βόλου. Ο 65χρονος, με μια βαλίτσα στο χέρι και τη σύντροφό του στο πλευρό του, βρέθηκε να αναζητά στέγη – όχι από επιλογή, αλλά από απελπισία.
Ούτε στον ξενώνα – επειδή είναι τυφλός
Ωστόσο, η κοινωνική δομή δεν ήταν σε θέση να τους φιλοξενήσει και τους δύο. Ενώ η 66χρονη σύντροφός του έγινε δεκτή, ο ίδιος αποκλείστηκε λόγω αναπηρίας. Το κέντρο, όπως διαπιστώθηκε, δεν είναι προσβάσιμο ούτε κατάλληλο για άτομα με αναπηρία – μια ακόμη απόδειξη ότι οι κοινωνικές δομές στήνονται χωρίς ουσιαστικό σχεδιασμό για τους πιο ευάλωτους.
Η Αντιδημαρχία Κοινωνικής Μέριμνας και Αλληλεγγύης προσπάθησε να διαχειριστεί την κατάσταση, οδηγώντας τον 65χρονο προσωρινά σε ξενοδοχείο της πόλης. Εκεί όμως, εγκαταλείφθηκε από τη σύντροφό του, η οποία, όπως καταγγέλλεται, τον άφησε μόνο για να... πάει κομμωτήριο.
Μόνος του, σε άγνωστο περιβάλλον, ο τυφλός άνδρας κινδύνευσε να πέσει από τις σκάλες, προκαλώντας πανικό στο προσωπικό του ξενοδοχείου, που ζήτησε την απομάκρυνσή του. Ο δήμος δεν είχε να του προσφέρει κάποια άλλη προσωρινή λύση.
Ένα Πάσχα με κλειστά μάτια για τους αόρατους
Το ζευγάρι τελικά εγκατέλειψε το ξενοδοχείο και από τότε αγνοείται. Η Αστυνομία έχει ήδη ενημερωθεί, ενώ αναμένεται και η παρέμβαση της Εισαγγελίας. Το περιστατικό αυτό αποκαλύπτει με σκληρό τρόπο τα όρια – ή μάλλον, τα κενά – του κοινωνικού κράτους.
Σε μια χώρα που διακηρύσσει ευαισθησία για τα ΑμεΑ και τις ευάλωτες ομάδες, ένας ηλικιωμένος, τυφλός άνθρωπος αφήνεται κυριολεκτικά στον δρόμο, δίχως φροντίδα, δίχως λύση, δίχως κανένα πραγματικό δίχτυ ασφαλείας.
Η κοινωνική πρόνοια, όταν είναι μόνο στα χαρτιά, δεν είναι τίποτα παραπάνω από ψευδαίσθηση.
