Στο κατάμεστο Πάντειο Πανεπιστήμιο, τόσο εντός της αίθουσας όσο και εκτός αυτής, πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση με τίτλο «Δύο χρόνια από την κρατική δολοφονία των Τεμπών». Ένας εκ των ομιλητών, ο Φοίβος Δεληβοριάς, ο οποίος έχε γράψει και τραγούδι για το έγκλημα των Τεμπών και για τους γονείς των θυμάτων, μοιράστηκε διαδικτυακά τις σκέψεις του μετά από την σημαντική αυτή εκδήλωση.
Με μια συγκινητική ομιλία, έκανε μια αναδρομή στα πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα των τελευταίων ετών που καθόρισαν και συνέθλιψαν την Ελλάδα. Με αποκορύφωμα το έγκλημα στα Τέμπη.
«Δεν γίνεται να ζούμε άλλο έτσι», επεσήμανε. Ενώ κατέληξε με το να δώσει τίτλο στο τραγούδι που είχε γράψει για τους συγγενείς των θυμάτων και αυτός ο τίτλος δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον: «Αν δεν βρω το τέρμα».
«Γιατί υπάρχει τέρμα, αγαπητοί φίλοι, αγαπητή κα Πρύτανη, αγαπητοί σύλλογοι των φοιτητών, που ενωθήκατε όλοι για να μας καλέσετε εδώ απόψε. Κι αυτό το τέρμα δεν θα αφήσουμε τους συγγενείς να το βρουν μόνοι τους. Θα το περπατήσουμε μαζί, μιλώντας, τραγουδώντας, διαβάζοντας, ανακαλύπτονας και αποκαλύπτοντας. Στους δρόμους, στις δουλειές μας και στα σπίτια μας. Που είναι –τα Τέμπη μας το έδειξαν καλά αυτό-όλα το ίδιο μέρος», τόνισε ο καλλιτέχνης.
Η ανάρτηση του
Οι σκέψεις που μοιράστηκα χτες στην συγκλονιστική εκδήλωση των φοιτητών, στο Πάντειο:
«Φίλες και φίλοι, καθώς ερχόμουν εδώ, κρατώντας χέρι-χέρι τον καλλιτέχνη και τον πολίτη που είναι στριμωγμένοι μέσα μου, σκεφτόμουν συνεχώς αυτή τη φράση: «Δεν γίνεται να ζούμε έτσι».
Την είπαμε ή τη σκεφτήκαμε αυτή τη φράση όλοι, τόσες φορές, τα τελευταία 20 χρόνια. Με δεκάδες αφορμές.
Πρώτα με αφορμή τη φούσκα, που κατέστρεψε τόσες ζωές, που διέστρεψε τόσες νοοτροπίες, που έκανε τον αρχοντοχωριατισμό και τον εύκολο πλουτισμό θανατηφόρο δηλητήριο για όλους μας.
Μετά με αφορμή τα 3 μνημόνια, που πέραν της φτωχοποίησης και της εργασιακής ισοπέδωσης εμπέδωσαν στις συνειδήσεις μας τον διχασμό, το αλληλοφάγωμα και το σύνδρομο του Big Brother: «ο αδύναμος να φύγει από το σπίτι».
Ακόμη, με αφορμή τις δολοφονίες του Γρηγορόπουλου, του Φύσσα, του Κωστόπουλου. Θα θυμάστε όλοι τη «θεωρία των δύο άκρων», που δημιουργήθηκε τότε για να σχετικοποιηθούν οι πραγματικές ευθύνες και να προστατευθούν –για άλλους λόγους ο καθένας- οι δολοφόνοι.
Πολύ πιο μετά, με αφορμή το μεθοδικά απαξιωμένο Δημόσιο σύστημα Υγείας μας, που την περίοδο της πανδημίας αποδείχτηκε –παρά τις προσπάθειες των Υγειονομικών- ανήμπορο να μας «χωρέσει» όλους -κι έτσι είχαμε σωρεία νεκρών εκτός των ΜΕΘ.
Τέλος, με αφορμή τον σκανδαλώδη υποβιβασμό από το ίδιο το πολιτικό σύστημα, τους διανοουμένους και τους δημοσιογράφους του, της τρομακτικής υπόθεσης των υποκλοπών, του εγκλήματος στην Πύλο, της δίκης και των εφέσεων εναντίον των συγγενών του Ματιού, των απροκάλυπτων παρεμβάσεων και επιθέσεων στις Ανεξάρτητες Αρχές από πρόσωπα της Εκτελεστικής Εξουσίας.
«Δεν γίνεται να ζούμε έτσι».
Όταν, λοιπόν, ακούσαμε πριν δύο χρόνια το «Πάμε κι όπου βγει», όταν από την πρώτη μέρα είδαμε να επικοινωνείται η στρατηγική του ανθρώπινου λάθους ενώ οι προειδοποιήσεις για θανατηφόρα δυστυχήματα ήταν πλείστες, όταν είδαμε τον κατ’ εξοχήν πολιτικό υπεύθυνο να γίνεται δεκτός με ευκολία στα ψηφοδέλτια και να δηλώνει θριαμβολογώντας μετά την εκλογή του «τα κάστρα δεν πέφτουν», όταν είδαμε πρώτη φορά την κα Καρυστιανού απέναντι στα κυνικά θηρία της Εξεταστικής να προσπαθεί, μόνη ανάμεσα σε γελάκια και αλληλοκοιτάγματα να αρθρώσει λόγο με επίπεδο, επιχειρήματα και συγκρότηση, όταν μάθαμε για τα παραποιημένα ηχητικά, τις πέρα από κάθε λογική αλλοιώσεις στο χώρο της σύγκρουσης, όταν ακούσαμε το «δεν έχω οξυγόνο» και μάθαμε για την εύφλεκτη ουσία και τους θανάτους από τη φωτιά κι από την ασφυξία, όταν είδαμε με τα μάτια μας τα στοιχεία της δικογραφίας να εξαφανίζονται και να εμφανίζονται με περισσή ευκολία, όταν ακούσαμε με σφιγμένο στομάχι την μαρτυρία του καθενός από τους επιζώντες, όταν διαβάσαμε τα μάτια του καθενός από τους συγγενείς
-αυτό το
«Δεν γίνεται να ζούμε έτσι»
έγινε
«Δεν γίνεται να ζούμε άλλο έτσι».
Ο πάνδημος αναστεναγμός, ο πανελλήνιος λυγμός έγινε με τον καιρό επιχείρημα, μάζεψε τη δύναμή του και συγκροτήθηκε στις μεγαλύτερες πανελλήνιες συγκεντρώσεις από καταβολής ελληνικού κράτους. Άνθρωποι πέρα από κόμματα, τάξεις, ιδεολογίες, επαγγελματικούς ή άλλους διαχωρισμούς έγιναν για πρώτη φορά μετά από χρόνια κοινωνία, διατύπωσαν λόγο και έκαναν τα κρυμμένα ορατά. Μετά από τόσες προσπάθειες να πάψουμε να είμαστε κοινωνικά όντα, ξανασυγκροτηθήκαμε –δύο χρόνια μετά από το έγκλημα στα Τέμπη- σε κοινωνία.
Γι’ αυτό και ακούγονται τόσο θλιβερές, τόσο βαθειά χυδαίες οι φωνές που μιλούν για αντικοινωνικότητα και αποσταθεροποίηση μπροστά σε μια τόσο ευγενή, τόσο υψηλού επιπέδου επίδειξη κοινωνικότητας.
Και φτάσαμε μετά από μιαν ατελείωτη παρέλαση προστυχιάς από οργανωμένα τρολ, από πρωτοκλασάτους υπουργούς, από επίσημους διανοουμένους, από κρατικοδίαιτες γραφίδες, από κομματικοποιημένους ιερείς, φτάσαμε να ψελλίζει –αναποφάσιστα και όχι πειστικά ακόμη- ο Πρωθυπουργός της χώρας αυτά που θάβονται κάτω από δεκάδες πολυδάπανες επικοινωνιακές τακτικές: αλλαγή του άρθρου 86, του νόμου περί ευθύνης υπουργών, και αλλαγές στον τρόπο ηγεσίας της Δικαιοσύνης.
Καταλαβαίνετε, λοιπόν, πόσο φοβερό, πόσο κακοποιητικό, πόσο βαθειά ανήθικο είναι αυτό που συνέβαινε επί δύο χρόνια και κορυφωνόταν μέχρι την ημέρα της συγκέντρωσης; Η παρουσίαση των γονιών των Τεμπών ως αντικοινωνικά και αντιθεσμικά στοιχεία που δεν εμπιστεύονται τη δικαιοσύνη και οδηγούν τη χώρα στο χάος. Και όμως: ποτέ οι γονείς δεν μας προέτρεψαν σε αυτοδικία, ποτέ δεν σκέφτηκαν οι ίδιοι να πάρουν το νόμο στα χέρια τους. Με τους θεσμούς συνομιλούσαν πάντα και υποδείκνυαν τις αδυναμίες τους, τη στιγμή που τα πιο επίσημα χείλη –μπροστά στα μάτια όλων μας- προσπαθούσαν να τους καθοδηγήσουν, αν όχι να τους υποκαταστήσουν.
Τέρμα, λοιπόν. Δεν γίνεται να ζούμε άλλο έτσι. Η νοοτροπία του ακραίου ατομικισμού, της ατομικής ευθύνης, του ανθρώπινου λάθους, αυτό το ατέλειωτο πολιτικό “Squid Game” που μας έφερε ως εδώ, πρέπει να σταματήσει τώρα και να υποκατασταθεί από την κοινωνικότητα, την ευθύνη προς το σύνολο, την πολιτική ως υπηρεσία, την λογοδοσία ως προϋπόθεση.
Το ότι ήδη υπάρχουν κινήσεις μεταξύ των νομικών που προσπαθούν να σπάσουν το απόστημα, το ότι ο Δικηγορικός Σύλλογος π.χ. απόφάσισε να αντιπαρατεθεί με τα προβλήματα του χώρου που λειτουργεί, είναι πολύ αισιόδοξο σημάδι. Το ότι υπηρεσιακοί παράγοντες αρχίζουν και μιλούν για τις πιέσεις που δέχτηκαν, επίσης. Το ότι η δημοσιογραφία τον τελευταίο καιρό έπαψε να είναι μονοφωνική, μας θυμίζει πώς μπορεί η δημοκρατία να λειτουργήσει, όταν το θέλει.
Κι όλα αυτά τα κατάφεραν ελάχιστες οικογένειες φρικτά τραυματισμένων ανθρώπων, που σήκωσαν λίγο το κεφάλι από τον αδιανόητο πόνο τους και αποφάσισαν να μας κάνουν συμμετόχους στην Αλήθεια που σήκωναν ολομόναχοι. Αυτά που είδαμε μπαίνοντας στη θέση τους ήταν τρομακτικά.
Θα είμαστε μαζί τους, λοιπόν, μέχρι τέλους. Διαβάζοντας για την αρχαία Θεά, που το όνομά της βγαίνει από το ρήμα «νέμω». Την ελληνίδα εκείνη Θεά που αποκαθιστούσε την τάξη (της φύσης, της κοινωνίας και του κόσμου), όταν αυτή διασαλευόταν. Σύμβολα της, ήταν ο πήχυς και το χαλινάρι. Με αυτά μετρούσε τις ανθρώπινες σκέψεις, τα συναισθήματα και τις δράσεις. Με αυτά έθετε το όριο στην αχαλίνωτη ασυδοσία του εγωισμού των ανθρώπων. Κι όταν ο εγωϊσμός ξεπερνούσε τα όρια της Ύβρεως, αδιαφορώντας κατάφωρα για το Κοινό Καλό, εκείνη, η Θεά με το όνομα που βγαίνει από το ρήμα «νέμω» εμφανιζόταν. Απαρέγκλιτα. Και –με ανθρώπινο πρόσωπο, πέρα απ’ τη μυθολογική της διάσταση-, με καθυστέρηση, ίσως, αλλά με μάτια που τα βλέπουν όλα, έρχεται ακόμα. Να μας μετρήσει και να μας ζυγίσει.
Έγραψα εκείνο το τραγούδι για όλα αυτά. Προσπαθώντας να σηκώσω το βάρος που δε σηκώνεται, να βάλω σε μια λογική σειρά, πράγματα που κατάργησαν τη λογική. Και μέχρι σήμερα δίσταζα να του δώσω ένα όνομα. Ε, λοιπόν, σήμερα, ερχόμενος είπα πως το πιο σωστό είναι το τραγούδι αυτό να λέγεται «Αν δεν βρω το τέρμα». Γιατί υπάρχει τέρμα, αγαπητοί φίλοι, αγαπητή κα Πρύτανη, αγαπητοί σύλλογοι των φοιτητών, που ενωθήκατε όλοι για να μας καλέσετε εδώ απόψε. Κι αυτό το τέρμα δεν θα αφήσουμε τους συγγενείς να το βρουν μόνοι τους. Θα το περπατήσουμε μαζί, μιλώντας, τραγουδώντας, διαβάζοντας, ανακαλύπτονας και αποκαλύπτοντας. Στους δρόμους, στις δουλειές μας και στα σπίτια μας. Που είναι –τα Τέμπη μας το έδειξαν καλά αυτό-όλα το ίδιο μέρος.»
Δείτε όλη την εκδήλωση εδώ
