Με ένα συγκινητικό μήνυμα αποχαιρέτησε τον αδικοχαμένο 19χρονο Άλκη Καμπάνο, που έπεσε θύμα δολοφονικής επίθεσης στη Θεσσαλονίκη, η φιλόλογος του, όταν ήταν στην Α΄λυκείου.
Η ίδια δήλωσε τα εξής «Ναι, πιστεύω στον άνθρωπο, αλλά όχι σήμερα. Σήμερα στοχάζομαι, πρέπει να στοχαστώ τελικά, ότι όλοι, όσοι ζούμε, είμαστε κυρίως τυχεροί» έγραψε.
Έπειτα συνέχισε «Ο Άλκης πάει εκεί που κανείς δεν θέλεις να πάει», έγραψε η φιλόλογος για τον 19χρονο Άλκη, ο οποίος έχασε τη ζωή του από τη δολοφονική επίθεση που δέχθηκε στη Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα στην περιοχή Χαριλάου. «Μπορώ και είμαι ό,τι θέλω να είμαι: κόκκινος κίτρινος, πράσινος, ψηλός, γλυκός, αλμυρός, Ο,ΤΙ ΘΈΛΩ. Θέλω να είμαι ελεύθερος!!! Άλκη μου, έφυγες ανυποψίαστα ελεύθερος!», αναφέρει στο συγκινητικό μήνυμα της.
Το αποχαιρετιστήριο μήνυμα της καθηγήτριας του Άλκη Καμπάνου
«Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2022 για τον Άλκη…
Όμως δεν είναι όλες οι μέρες ίδιες, για την ακρίβεια καμία μέρα δεν είναι ίδια! Αρκεί ένα τίποτε για να την κάνει διαφορετική, μοναδική, περίεργη, υπέροχη, τραγική. Τέτοια τραγική μέρα ήταν, είναι αυτή διότι ό,τι γράφεται είναι ακόμη υπό την επήρεια του φοβερού,του τραγικού, του αναπόφευκτου. Έτσι, που λέτε. Ο Άλκης, λοιπόν, «πάει», ναι «πάει» εκεί που δεν θέλει κανείς να πάει, εκεί που όταν είσαι δεκαεννέα ετών δεν πρέπει να πας.
Ο Άλκης. Ο ψηλός, ο όμορφος, ο γλυκός, ο φίλος, ο ζωηρός, ο ερωτευμένος «πάει»… Και γιατί «πάει»; Γιατί κάπου μεταξύ γέννας και θανάτου υπάρχει ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος που είναι ικανός για όλα τα καλά , αλλά και για όλα τα κακά. Ο αλαζόνας, οδυνατός, ο μωρός, ο κάποιος.
Πού να ξέρω, πού να ξέρεις όλα αυτά τα παιδιά, όλες αυτές οι ψυχές, όλα αυτά τα μυαλά, όλα αυτά τα μάτια, τα ματάκια τι θα κάνουν, πού θα πάνε, ποιον θα βρουν στην ζωή τους, ποιον δρόμο θα περπατήσουν, τι θα θελήσουν , που και με ποιον θα παλέψουν… δεν ξέρω, πώς να ξέρω;
Αλλά για τον Άλκη, για τον κάθε Άλκη να σταματήσει η βία , να σταματήσει το κακό , η γροθιά, η μπουνιά, το μαχαίρι , το δηλητήριο, το οξύ … Ποιος θα το σταματήσει ; Εσύ, Εγώ, Εμείς!
Ναι, πιστεύω στον άνθρωπο, αλλά όχι σήμερα. Σήμερα στοχάζομαι, πρέπει να στοχαστώ τελικά, ότι όλοι, όσοι ζούμε, είμαστε κυρίως τυχεροί: διότι δεν πήγαμε βόλτα στο λάθος σημείο, τη λάθος στιγμή, διότι δεν εμπιστευθήκαμε το αυτονόητο: ότι μπορώ και είμαι ό,τι θέλω να είμαι: κόκκινος κίτρινος, πράσινος, ψηλός, γλυκός, αλμυρός, Ο,ΤΙ ΘΈΛΩ.
Θέλω να είμαι ελεύθερος!!! Άλκη μου, έφυγες ανυποψίαστα ελεύθερος!
Νικολέττα Δεληγιάννη,
μια από τους πολλούς καθηγητές σου».
Με πληροφορίες από το voria.gr
