«Χθες υιοθέτησα τον πιο γέρικο, άρρωστο και πονεμένο σκύλο του καταφυγίου. Δε θα ξεχάσω ποτέ τα μάτια του, όταν μπήκα στα κλουβιά δεν έκανε καν το κόπο να κοιτάξει, σαν να ήξερε ότι δε θα τον δω καν. Κουλουριασμένος στη γωνία είχε αποδεχτεί τη μοίρα του.
Η εθελόντρια μου είπε πολλές φορές... "Μα σίγουρα αυτό; Σίγουρα;" ΝΑΙ! Αυτός είναι ο σκύλος μου. Άνοιξε το κλουβί του και 3 αλλά ζώα έπεσαν πάνω μου, έτρεξα προς αυτόν, ξαφνικά με κοίταξε σα να έβλεπε άγγελο...
Τον πήρα αγκαλιά και του είπα πως τώρα θα ξαναγίνει χαρούμενος. Έκτοτε κοιμάται στην αγκαλιά μου...μάλλον ο πρώτος ήρεμος ύπνος που έχει κάνει ποτέ. Δώστε μια ζωή.
Δώστε αγκαλιές. Μας έχουν ανάγκη».
Από έναν μπαμπά που έσωσε μια ψυχή.
