Το Proson.gr παρουσιάζει τη νέα «ιστορία εργασιακής τρέλας» που περιλαμβάνεται στη νέα εβδομαδιαία στήλη της ιστοσελίδας και στην οποία οι συντάκτες αλλά και οι αναγνώστες μοιράζονται αυτό που περιγράφει ο τίτλος: Ιστορίες εργασιακής τρέλας!
Τα ονόματα των πρωταγωνιστών αλλά και των επιχειρήσεων / εταιρειών (όπου αναφέρονται) έχουν παραλλαχθεί για προφανείς λόγους, αλλά οι ιστορίες είναι... πέρα για πέρα αληθινές!
«Απολύθηκα γιατί ζήτησα το αυτονόητο... φοιτητική άδεια»
Ως φοιτήτρια στα 21 μου, με την σχολή σιγά σιγά να τελειώνει, δούλευα τους τελευταίους μήνες σε μια καφετέρια ως σερβιτόρα για να μπορώ να τα βγάζω πέρα, να πληρώνω το νοίκι στην Αθήνα, καθώς και να αποταμιεύω ένα ποσό τον μήνα για το μεταπτυχιακό μου...ο, τι έμενε δηλαδή από τα λεφτά ψίχουλα που έπαιρνα και την ολοένα και ακριβότερη ζωή.
Έρχεται λοιπόν η εξεταστική του Γενάρη, μια αρκετά κρίσιμη εξεταστική για την απόκτηση του πτυχίου μου, και ζητάω από τον εργοδότη το αυτονόητο...να μου δώσει φοιτητική άδεια για να μπορέσω να δώσω το μάθημα...όχι ρεπό! Ούτε φυσικά να πάω να δώσω και μετά να τρέξω στην δουλειά να προλάβω την βάρδια!
Την φοιτητική μου ιδιότητα έχω...άρα δικαιούμαι και την άδεια που έρχεται με αυτή την ιδιότητα καθώς και τα χρήματα που παίρνει ο εργαζόμενος φοιτητής εκείνη την ημέρα! Άλλο που στην δουλειά δεν μας αναφέρουν τίποτα για τα δικαιώματα μας!
Η απάντηση του εργοδότη;
«Άδεια για να πας να δώσεις μάθημα; Εδώ είναι η πραγματική ζωή. Αν δεν μπορείς να ισορροπήσεις τη σχολή με τη δουλειά, ίσως να μην κάνεις για εδώ». Καθώς και το κλασσικό ότι «Πρέπει να βάλεις πλάτη, έχουμε πολύ κόσμο. Πρέπει να μας βοηθήσεις».
Ο συναισθηματικός αυτός εκβιασμός σε εμένα δεν έπιασε και έμεινα σταθερή στην διεκδίκηση μου. Δεν υποχώρησα!
Το αποτέλεσμα ήταν λίγες μέρες αργότερα να απολυθώ λόγω ανάγκης ανανέωσης του προσωπικού καθώς και ότι τελικά δεν δένω με την υπόλοιπη ομάδα.
Ήταν που έπρεπε να βάλω και πλάτη αυτή την τόσο κρίσιμη περίοδο για το μαγαζί και την κοσμοσυρροή που ζούσε.
Τελειώνοντας, να δηλώσω πως κανένας δεν πρέπει να υποχωρεί σε αυτά που δικαιούται και ότι το μόνο θετικό που κρατάω από αυτή την εμπειρία είναι ότι με την στάση μου επηρέασα και άλλους συναδέλφους να ζητούν τα αυτονόητα και να «σπάσουν» τον κλοιό του φόβου της εργοδοσίας.
Τη σημερινή ιστορία εργασιακής τρέλας έστειλε στο Proson.gr η αναγνώστης Ε.Ρ.
Τις νέες ιστορίες μπορείτε να τις βρίσκετε κάθε Δευτέρα στην αντίστοιχη στήλη: Ιστορίες εργασιακής τρέλας
Μπορείτε αν θέλετε να μας στείλετε και εσείς στο e-mail: [email protected], ιστορίες εργασιακής τρέλας που έχετε βιώσει για να τις δημοσιεύσουμε!
