5 φοιτήτριες που σπουδάζουν χημικοί μηχανικοί στην Πάτρα, σχεδίασαν ως ομάδα Lamborgenius, μία μπαταρία που κινείται χάρη σε έναν μηχανισμό με τον οποίο «παγίδευσαν» οξειδωτικό ψευδάργυρο και ατμοσφαιρικό οξυγόνο σε ένα ύφασμα από άνθρακα, ενώ στο αμαξίδιό τους έχει ενσωματωθεί κι ένας μηχανισμός πέδησης, όπως ορίζουν και οι κανόνες του διαγωνισμού, ο οποίος είναι βασισμένος σε μία χημική διεργασία.
«Είμαστε μία ομάδα αποτελούμενη από τριτοετείς φοιτήτριες χημικές μηχανικοί, φιλόδοξες, επίμονες και εργατικές. Δουλεύουμε στο project Chem – E – Car, εδώ και 3 μήνες κερδίζοντας πρακτική γνώση, αναπτύσσοντας κοινωνικές δεξιότητες, δεξιότητες επίλυσης προβλημάτων και project management, αλλά το κυριότερο, απολαμβάνοντας τη διαδικασία», έγραφαν τον Ιούνιο τα 5 κορίτσια στον λογαριασμό της ομάδας τους στο Instagram.
Αναλυτικά
Τα πέντε κορίτσια δεν γνωρίζονταν μεταξύ τους αλλά τις ένωσε από το πρώτο έτος κιόλας του Πανεπιστημίου Πατρών το κοινό ενδιαφέρον για τον πανελλήνιο διαγωνισμό χημικής μηχανικής.
Λόγω κορoνοϊού για δυο χρόνια ο διαγωνισμός δεν πραγματοποιήθηκε αλλά πέρυσι στο τρίτο έτος φοίτησής τους, είδαν στη λίστα πως ήταν οι μοναδικές που είχαν δηλώσει συμμετοχή. Και τότε είχαν την ίδια σκέψη «να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να εκπροσωπήσουν το πανεπιστήμιό τους στον διαγωνισμό με μια ομάδα μόνο με κορίτσια.
Το ζητούμενο ήταν ο σχεδιασμός και η κατασκευή ενός καινοτόμου ενεργειακά αμαξιδίου, που κινείται και σταματά αποκλειστικά με χημικό τρόπο διανύοντας μια συγκεκριμένη απόσταση.
«Ξεκινώντας θεωρούσαμε πως θα είναι κάτι απλό» λένε σήμερα. «Πως θα ασχολούμασταν κάποιες ώρες την ημέρα και αυτό θα ήταν αρκετό, ίσως και υπερβολικό, αλλά τελικά αφιερωθήκαμε για έξι μήνες εξ ολοκλήρου στον «Όσκαρ».
Έτσι αποκαλούν το αμαξίδιο, από το car (αυτοκίνητο) και το χημικό στοιχείο ΟS. Την ομάδα τους την ονόμασαν Lamborgenious.
Ξεκίνησαν κάνοντας έρευνα στη βιβλιογραφία για να καταλάβουν τους μηχανισμούς που θα χρησιμοποιούσαν και προχώρησαν στον σχεδιασμό και στα πειράματα.
Το πανεπιστήμιο κάλυψε τα έξοδα (800 ευρώ) και τους διέθεσε ένας εργαστήριο. Στην πορεία τους έδωσε και τα κλειδιά γιατί τα κορίτσια ήθελαν να κάθονται μέχρι αργά, συχνά μετά τα μεσάνυχτα, αφού το πανεπιστήμιο είχε ερημώσει.
Όταν προκρίθηκαν στην πρώτη φάση και θα εκπροσωπούσαν το πανεπιστήμιό τους στον πανελλήνιο διαγωνισμό , η συμμετοχή τους στον παγκόσμιο δεν φάνταζε τόσο απίθανη.
«Δυο ημέρες πριν από τον τελικό νιώσαμε πως όλα είχαν τελειώσει. Όλα πήγαιναν λάθος, οι μηχανισμοί είχαν χαλάσει. Μας πήρε από κάτω αλλά αποφασίσαμε να μην τα παρατήσουμε. Πήραμε κρέπες, κουβέρτες από τα σπίτια μας κι όλο το βράδυ κάναμε πειράματα στο διάδρομο της σχολής. Το ξημέρωμα το αμαξίδιο λειτούργησε ξανά όπως το θέλαμε. Ήταν μια μοναδική στιγμή» θυμούνται.
Την ημέρα του διαγωνισμού, όταν μπήκαν στην αίθουσα αντίκρισαν μια γεμάτη κερκίδα. Οι άνθρωποι του μηχανουργείου, οι ερευνήτριες από το διπλανό εργαστήριο που τους είχαν βοηθήσει, μέλη της λέσχης ρομποτικής όπου είχαν εκτυπώσει τα τελικά γρανάζια του «Οσκαρ», ακόμη και φοιτητές που δεν τις γνώριζαν προσωπικά.
Τα κορίτσια τα περίμενε μια δύσκολη πρόκληση: Τους ανακοίνωσαν πόσα μέτρα έπρεπε να διανύσει το αμαξίδιο και είχαν μια ώρα για να προσαρμόσουν την μπαταρία και τον μηχανισμό ώστε ο «Όσκαρ» να τρέξει και να φτάσει όσο το δυνατόν πιο κοντά στον στόχο.
Όταν συνειδητοποίησαν ότι είχαν κερδίσει την πρώτη θέση και άρα τη συμμετοχή τους στον παγκόσμιο διαγωνισμό της Αμερικής αγκαλιάστηκαν συγκινημένες.
Η Αγγελική Σούλου, που έχει απόλυτη ακρίβεια στα πειράματα, η Βαλεντίνη Βασιλείου που οργάνωνε την ομαδα, η Ειρήνη Μίκου που έχει πάντα χρήσιμες ιδέες και παρατηρήσεις, η Εριφύλη Μωραϊτη, η ήρεμη δύναμη που κρατούσε τις ισορροπίες και η Σοφία Σαβελώνα που τον ενθουσιασμο της τις κρατούσε σε εγρήγορση.
«Ο ανταγωνισμός εκεί είναι τεράστιος. Οι 39 καλύτερες ομάδες του κόσμου που συμμετέχουν είναι πολύ οργανωμένες, συνήθως πολυάριθμες και κάποιες δουλεύουν χρόνια πάνω στα δικά τους αμαξάκια. Αλλά αποδείξαμε πως με σκληρή δουλειά μπορούμε να σταθούμε ισάξια δίπλα τους». Και να τα καταφέρουν!
Τι λένε
Τι θα σημάνει για τις 5 νεαρές χημικούς μηχανικούς της ομάδας Lambοrgenius το να βρεθούν στο Phoenix της Arizona; Οι ίδιες μου απαντούν: «Οι δυνατότητες που θα μας δώσει η συμμετοχή μας στον παγκόσμιο διαγωνισμό ξεκινούν με το γεγονός ότι θα συνδιαλλαγούμε με την παγκόσμια ακαδημαϊκή κοινότητα και θα διευρύνουμε τους γνωστικούς μας ορίζοντες. Παράλληλα θα έχουμε άμεση επαφή με την ελίτ των χημικών μηχανικών. Επιπρόσθετα, η συνύπαρξή μας με συμφοιτητές μας από όλο τον κόσμο καθιστά εφικτή την ανταλλαγή ιδεών και τρόπου σκέψης με ανθρώπους διαφορετικών καταβολών και νοοτροπιών».
«Το Chem- E- Car δεν παύει, όμως, να είναι μία τεράστια ευκαιρία για μας να εισέλθουμε στο εργαστήριο και να εφαρμόσουμε επί του πρακτέου τις ακαδημαϊκές γνώσεις που συλλέγαμε τόσα χρόνια. Τέλος, ίσως μας δοθεί η ευκαιρία να βρεθούμε σε σύγχρονα εργαστήρια και να γνωρίσουμε νέες ερευνητικές μεθόδους», προσθέτει η ομάδα Lamborgenius.
