Την έντονη δυσαρέσκειά της για τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στη γενοκτονία Λωρίδα της Γάζας εξέφρασε με δημόσια ανάρτησή της η Μαρία Καρυστιανού, πρόεδρος του Συλλόγου «Τέμπη 2023». Με λόγια συγκινητικά αλλά και αιχμηρά, η κ. Καρυστιανού καταδικάζει την απόφαση της Ελλάδας να μην συνυπογράψει, όπως έκαναν 22 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την κοινή έκκληση προς το Ισραήλ για την άμεση και απρόσκοπτη είσοδο ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα.
Η ίδια κάνει λόγο για «ντροπιαστική επιλογή», σημειώνοντας ότι δεν εκφράζει τη φωνή του ελληνικού λαού. «Αρνούμαι να πιστέψω πως ήταν αυτή η φωνή της Ελλάδας… Δεν είναι δική μας αυτή η επιλογή. Η δική μας φωνή δεν συντάσσεται με το σκοτάδι», δηλώνει χαρακτηριστικά, τονίζοντας πως η Ελλάδα γνωρίζει καλά τον πόνο της απώλειας.
Η κ. Καρυστιανού συνεχίζει το συγκλονιστικό της μήνυμα λέγοντας: «Αρνούμαστε να μείνουμε θεατές της πιο φρικτής τους φαντασίωσης. Και τώρα μας καταδικάζουν και ως συνεργούς σε δολοφονίες άμαχου πληθυσμού, σε δολοφονίες παιδιών! Ήμαρτον! Ως άνθρωπος και ως μητέρα στέκομαι με σκυμμένο κεφάλι μπροστά στις μαχόμενες μάνες».
Κλείνοντας την ανάρτησή της, η πρόεδρος του Συλλόγου «Τέμπη 2023» απευθύνει ένα ισχυρό κάλεσμα ευθύνης: «Σιωπούμε όταν τα μωρά κοιμούνται, όχι όταν πεθαίνουν… Όταν πεθαίνουν, χρέος μας είναι να γινόμαστε θεριά ανήμερα… Χρέος μας». Το μήνυμα της Καρυστιανού ολοκληρώνεται με τη φράση «Οὐ γὰρ ἔφυν ἵνα μισῶ, ἀλλ᾽ ἵνα ἀγαπῶ» («Όχι για να εχθρεύομαι αλλά για να αγαπώ γεννήθηκα»), αποδίδοντας με λυρικό τρόπο το βαθύ ανθρωπιστικό της μήνυμα.
Ολόκληρη η ανάρτηση
Αβάσταχτος ο πόνος, η αδικία, η απελπισία…
Πόση θλίψη Θεέ μου…
Ποιοί είναι ΑΥΤΟΙ που αποφασίζουν ποιός θα έχει να φάει και ποιός να γιατρευτεί;; Με ποιο δικαίωμα κάποιος αποφασίζει για άλλον αν θα ζήσει ή θα πεθάνει;
Η ανθρωπότητα υποφέρει. Στέγνωσε από ανθρωπιά και σεβασμό.
Η μυρωδιά του θανάτου μας καίει ολόγυρα!
Σε ένα βαθύ επίπεδο όλοι το αισθανόμαστε αυτό… αν όχι δεν ανήκουμε πλέον στους ανθρώπους…
Οφείλουμε να σταθούμε στην σωστή πλευρά της ιστορίας.
Να διαμαρτυρηθούμε, να στηρίξουμε , να βοηθήσουμε.
Την ξέρουμε καλά αυτήν την μυρωδιά. Τον έχουμε νιώσει αυτό τον κεραυνό στα μύχια της ψυχής μας!
Κουβαλάμε στα κύτταρά μας χρόνια ξεριζωμού, πολέμου, θανάτου, σκλαβιάς.
Πώς γίνεται να μην κατανοούμε, να μην συμπονούμε, να μην κοιτάμε προς τα εκεί;
Σταματήσαμε να λογιζόμαστε για άνθρωποι;
Οχι. Αρνούμαι να πιστέψω πώς ήταν αυτή η φωνή της Ελλάδας… Δεν είναι δική μας αυτή η ντροπιαστική επιλογή. Η δική μας φωνή δεν συντάσσεται με το σκοτάδι. Η δική μας φωνή είναι άλλη από τη φωνή τους κέρδους και του μίσους.
Τον γνωρίζουμε αυτόν τον πόνο, χάσαμε και εμείς τους πιο αγαπημένους… Αρνούμαστε να μείνουμε θεατές της πιο φρικτής τους φαντασίωσης.. και τώρα μας καταδικάζουν και ως συνεργούς σε δολοφονίες άμαχου πληθυσμού, σε δολοφονίες παιδιών! Ήμαρτον!
Ως άνθρωπος και ως μητέρα στέκομαι με σκυμμένο κεφάλι μπροστά στις μαχόμενες μάνες…
Σιωπούμε όταν τα μωρά κοιμούνται, όχι όταν πεθαίνουν…
Όταν πεθαίνουν , χρέος μας είναι να γινόμαστε θεριά ανήμερα ….
Χρέος μας!
«Οὒτοι συνέχθειν,ἀλλά συμφιλεῖν ἔφυν»…
