Το γύρο του διαδικτύου κάνει από χτες η είδηση ότι περίπου 220 επιβάτες έκλεισαν εισιτήριο από Ικαρία για Σύρο ενώ ήθελαν να αποβιβαστούν στον Πειραιά. Πολλά μέσα ενημέρωσης αναπαρήγαν την είδηση ως οι «220 τσιγκούνηδες / εξυπνάκηδες που θέλησαν να γλυτώσουν χρήματα». Η αλήθεια όμως δεν είναι αυτή καθώς μοναδική υπεύθυνη για το χθεσινό συμβάν είναι η κρατική αναλγησία που κάθε χειμώνα αφήνει τους νησιώτες στη μοίρα τους.
Ποια είναι η πραγματικότητα;
Το χθεσινό δρομολόγιο από Ικαρία προς Πειραιά ήταν sold out. Όχι απλώς γεμάτο, ήταν sold out εδώ και πολλές ημέρες, πριν ακόμα μπει η Μεγάλη Εβδομάδα. Η απάντηση της ακτοπλοϊκής εταιρείας; Ενώ έβαλε έκτακτο δρομολόγιο για να πάει ο κόσμος στο νησί, δεν έκανε καμία πρόβλεψη για το πως θα μπορέσει όλος αυτός ο κόσμος να φύγει... Το επόμενο δρομολόγιο από τον Εύδηλο είναι... Κυριακή. Από τον Άγιο Κήρυκο... Πέμπτη. Τα αεροπορικά δρομολόγια είναι επίσης sold out.
Έτσι, 220 επιβάτες ταξίδεψαν για Σύρο, αφού άλλη «έξοδος» από το νησί δεν υπήρχε. Η εταιρεία είχε αντιληφθεί από νωρίς τι θα συμβεί και αντί να προγραμματίσει έκτακτο δρομολόγιο την «έλεγε» σε όσους έμπαιναν στο πλοίο με εκφράσεις του τύπου «θα δείτε τι ωραία που θα περάσετε στη Σύρο»... Και αφού αποβίβασε τους επιβάτες στην Ερμούπολη έβαλε έκτακτο πλοίο και δρομολόγιο για να τους πάρει από εκεί! Απορίας άξιο είναι γιατί δεν προγραμμάτιζε εξαρχής έκτακτο δρομολόγιο για το νησί και άφησε εκατοντάδες ταξιδιώτες να ταλαιπωρούνται για να επιστρέψουν στο σπίτι και την εργασία τους...
Δεν μιλάμε για τουρίστες που έκλεισαν την τελευταία στιγμή και «έφαγαν άκυρο». Μιλάμε για ανθρώπους με ρίζες στην Ικαρία, με σπίτια και οικογένειες εκεί, που αποφάσισαν να περάσουν το Πάσχα στον τόπο τους. Και παρ’ όλα αυτά, το να φύγεις από την Ικαρία είναι μια μικρή οδύσσεια.
Μόνο με φτερά η έξοδος από το νησί
Γιατί, να το πούμε ξεκάθαρα: όταν η πολιτεία και οι ακτοπλοϊκές μιλούν για «στήριξη των νησιών», εννοούν την υποδοχή των τουριστών – όχι την καθημερινότητα των ντόπιων. Δεν υπάρχει ενδιαφέρον για το πώς θα μετακινηθεί αυτός που ζει, εργάζεται ή διατηρεί δεσμούς με το νησί. Υπάρχει μόνο το πώς θα γεμίσει η καμπίνα με επιβάτες που θα κατεβάσουν χρήμα. Πόσο πιο κυνικό να γίνει;
Και το κόστος; Ας μην ανοίξουμε αυτό το κεφάλαιο. Όταν ένα απλό εισιτήριο Πειραιάς–Ικαρία κοστίζει όσο η πτήση για Βερολίνο, όταν μια τετραμελής οικογένεια πληρώνει σχεδόν όσο ένα μικρό ενοίκιο για να ταξιδέψει, τότε δεν μιλάμε για πρόσβαση. Μιλάμε για αποκλεισμό με ταξικό πρόσημο.
Και τι θα συνέβαινε αν κάποιος έπρεπε να φύγει για δουλειά, για γιατρό, για υποχρέωση στην Αθήνα; Αν είχε κλείσει εξετάσεις, εισιτήρια, ραντεβού; Ε, ας πρόσεχε. Ας είχε «προβλέψει» την ακτοπλοϊκή αδιαφορία. Ή ας μη βασιζόταν σε νησί χωρίς στρατηγικό τουριστικό ενδιαφέρον.
Η Ικαρία δεν είναι η εξαίρεση – είναι ο κανόνας. Ένα ακόμη νησί που το κράτος και οι εταιρείες θυμούνται μόνο όταν γεμίζουν τα δωμάτια και οι παραλίες. Που το αναδεικνύουν ως «προορισμό μακροζωίας», αλλά το αφήνουν χωρίς στοιχειώδη μεταφορική κάλυψη τη μισή χρονιά. Ένα νησί που, αντί να συνδέεται με την ηρεμία και την ποιότητα ζωής, συνδέεται με το στρες της επιστροφής.
Όσο η πολιτεία δεν αντιμετωπίζει τα νησιά ως κανονικά, ισότιμα κομμάτια της χώρας, τόσο οι ντόπιοι θα συνεχίσουν να περισσεύουν. Και θα αναγκάζονται να «κλείνουν εισιτήριο για Σύρο», για να καταφέρουν απλώς να πάνε σπίτι τους.
