«Ραγίζει» καρδιές η συνέντευξη της προέδρου του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων των Τεμπών, κας Μαρίας Καρυστιανού. Στην κατάθεση ψυχής που της στον δημοσιογράφο, Αλέξανδρο Στεφανόπουλου, η Καρυστιανού αναφέρθηκε στις τελευταίες φορές που μίλησε με την κόρη της, Μάρθη, που έχασε τη ζωή της, λόγω της σύγκρουσης επιβατικής και εμπορικής αμαξοστοιχίας, που σημειώθηκε έναν χρόνο πριν στα Τέμπη. Μάλιστα, λόγω της συναισθηματικής της φόρτισης, αναγκάστηκε να διακόψει δύο φορές τη συζήτηση.
Η ίδια ανέφερε πως αισθάνεται τύψεις «γιατί σαν κομμάτι αυτής της κοινωνίας επέτρεψα κι εγώ να συμβεί», ενώ τόνισε πως: «Πάντα ένοιωθα κάτι δεν πάει καλά με ενοχλούσε που ο κόσμος δεν αντιδρούσε. Δεν έχω θυμώσει με τον Θεό. Ξέρω πολύ καλά γιατί μου συνέβη και ξέρω πολύ καλά τους υπεύθυνους».
Παράλληλα, θυμάται με πλήρη συγκίνηση, τα λόγια από καρδιά, που τής είχε πει η κόρη της, λίγες ημέρες πριν το σιδηροδρομικό δυστύχημα, αλλά και τη συνομιλία που είχε η Μάρθη με τον αδελφό της.
Ειδικότερα, η κα Καρυστιανού περιέγραψε την ακόλουθη συνομιλία:
«Λίγο πριν φύγει η Μάρθη, ήμασταν στο αυτοκίνητο, πήγα σε ένα ραντεβού κατ΄ οίκον, δεν θα αργούσα, με περίμενε στο αυτοκίνητο και πήγαμε μετά να πιούμε ένα κρασί.
Γυρίζει ξαφνικά και μου λέει:
«Μαμά θέλω να σου πω, να σου δώσω συγχαρητήρια για το πως μεγάλωσες τον αδερφό μου, τον Παναγιώτη. Εγώ που να βρω έναν τέτοιο άνδρα σήμερα; Έχει ανεβάσει πολύ τον πήχη, νοιάζεται για την γνώμη των γυναικών, θέλει να περνάει καλά η κοπέλα του, μπράβο, μπράβο που τον μεγάλωσες έτσι».
Γύρισα και την κοίταξα:
«Πώς σου ήρθε τώρα έτσι αυτό να μου το πεις;»
Μου λέει: «Τίποτα, το σκέφτομαι καιρό και ήθελα να στο πω, μπράβο, μπράβο».
Ήταν μια κατάθεση ψυχής μοναδική που την άφησε σαν δώρο, λέει σήμερα η Μαρία Καρυστιανού ενώ θυμάται και το τελευταίο τηλεφώνημα της Μάρθης στον αδερφό της Παναγιώτη.
«Το συμβάν έγινε 23:24 ακριβώς και 23:19 είχε πάρει τον αδερφό της τηλέφωνο. Το σήκωσε ο Παναγιώτης αλλά δεν είχε σήμα. Μάλλον το τρένο ήταν σε τούνελ. «Δεν ξέρω γιατί με πήρε γιατί είχαμε μιλήσει νωρίτερα», μου είπε ο γιος μου. Ήθελε να ακούσει τη φωνή του; Δεν ξέρω».
Παράλληλα, θυμήθηκε τα όσα συνέβησαν τη νύχτα της 28ης Φεβρουαρίου, όταν έμαθε για το δυστύχημα στα Τέμπη. Πιο συγκεκριμένα, ανέφερε πως: «Δεν μπορούσα να καταλάβω, οι εικόνες δεν είχαν νόημα, είχα μια άρνηση να πιστέψω τι έχει γίνει. Μετωπική σύγκρουση τρένων, δεν μπορούσα να το διανοηθώ. Πήρα τηλέφωνο την αστυνομία, το σήκωσε ένας νεαρός το κατάλαβα από τη φωνή του, δεν ήξερα τι να κάνω. Προσπαθούσε να με ηρεμήσει, μου είπε ότι όλα θα πάνε καλά. Μου είπε να πάρω τηλέφωνο στο νοσοκομείο της Λάρισας. Αισθανόμουν σαν πέντε χρονών που δεν ήξερα τι να πράξω».
Και συνεχίζει: «Παρακαλούσα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου να είναι στη λίστα με τους τραυματίες και να έχω μια ευκαιρία να την κάνω καλά. Μια ευκαιρία ακόμα. Να τη βοηθήσω να κρατηθεί στη ζωή», θυμάται και λυγίζει.
Αναφερόμενη στη δικαίωση η Μαρία Καρυστιανού επισημαίνει ότι: «Δεν μπορεί να έρθει όταν χάνεις τον άνθρωπό σου, το κενό είναι δυσαναπλήρωτο» και συνεχίζει. «Δικαίωση σίγουρα αναφέρομαι σε μια παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων γιατί αυτό που συνέβη στο δικό μου παιδί και στους άλλους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους είναι πώς λειτουργεί το βαθύ κράτος. Έχει συμβεί και στο παρελθόν. Έχουμε παρόμοιες ιστορίες στο παρελθόν που οι άνθρωποι αυτοί παρέμειναν ατιμώρητοι. Αυτό πρέπει να αλλάξει εντελώς».
