Αδέσποτη ζωή σε χρόνους «πανδημίας»
Από την ιστοσελίδα «Ιστορίες Αδέσποτων» γράφει η Κατερίνα Παπαποστόλου, εκπαιδευτικός με εξειδίκευση στην Ειδική Αγωγή, Εκπαιδεύτρια Σκύλων, Συγγραφέας και Ιδρύτρια Ζω.Ε.Σ.
Αυτά τα ακηδεμόνευτα «αλητάκια» του δρόμου καθημερινά φλερτάρουν με τον θάνατο. Ένα τεράστιο ποσοστό από αυτά χάνει τη μάχη ή ζει μια ζωή κόλαση, μέσα στην ανασφάλεια και στον τρόμο, ενώ ένα σχετικά ευτυχώς πλέον μεγάλο ποσοστό την κερδίζει χάρη σε ανθρώπους ήρωες και μαζί της και μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή και στην αγάπη. Υποσιτίζονται, αφυδατώνονται, υποφέρουν από το κρύο ή την αφόρητη ζέστη, αρρωσταίνουν, πέφτουν θύματα τροχαίου, βασανίζονται και κακοποιούνται από ανθρώπινα χέρια και πεθαίνουν πολύ συχνά αβοήθητα.
Στοιβάζονται μέσα σε άθλια κλουβιά ελληνικών κυνοκομείων κολαστηρίων και περιμένουν ως αριθμοί καρτερικά τον θάνατό τους. Αυτό είναι για ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Αριθμοί μονάχα… «τσουβάλια» που φορτώνονται στα αυτοκίνητα πολλών Δήμων δήμιων και στοιβάζονται ως σκουπίδια σε χωματερές.
Αν τα αναζητήσουμε με τα μάτια μας και τα προσέξουμε, είναι παντού. Και είναι αμέτρητα και πολύ ταλαιπωρημένα σωματικά και ψυχικά. Βαδίζουν σιωπηλά και ζητιανεύουν τα αυτονόητα. Λίγο φαγητό, λίγο νερό, ένα χάδι, ένα ασφαλές μέρος για να κοιμηθούν, λίγη προσοχή. Υποφέρουν σιωπηλά, δεν μιλάνε, αλλά πολλοί από μας μπορούμε και διαβάζουμε αυτά που λένε. Και μπορούμε να τα βοηθήσουμε έστω από λίγο ο καθένας μας. Ζούνε ανάμεσα μας και ζητούν αυτά που αναζητούμε και εμείς! Ξυπνούν το πρωί και ξεκινούν για την αναζήτηση των απολαύσεών τους. Φαγητό, νερό, συναναστροφή με τους ομοίους τους αλλά και με τους ανθρώπους και μια ζεστή ασφαλή γωνιά να κοιμηθούν.
Τα ζώα είναι η πιο αγνή πλευρά της φύσης, η πιο αθώα πλευρά του εαυτού μας, οι πιο πιστοί μας φίλοι. Ενώ εμείς τα δηλητηριάζουμε, εμείς τα κλωτσάμε, εμείς τους κόβουμε τα αυτιά και τις ουρές, εμείς τα πετάμε στα βουνά, στα ποτάμια, στα σκουπίδια για να τα ξεφορτωθούμε, εμείς τα αλυσοδένουμε, εμείς τα τιμωρούμε, εμείς, όταν πεθάνουν, τα στοιβάζουμε ως σκουπίδια στα αυτοκίνητα καθαριότητας του Δήμου. Εμείς καθορίζουμε τη ζωή τους. Εμείς τα πετάμε ως άχρηστα αντικείμενα, γιατί τα βαρεθήκαμε ή γιατί δεν χωράνε πλέον στη ζωή μας.
Τα ακηδεμόνευτα ζώα τα παρατήσαμε όλοι εμείς. Δεν φύτρωσαν ούτε έπεσαν από τον ουρανό. Θα μπορούσαμε να τα αποκαλούμε και «παρατημένα» ζώα, ώστε να διαφαίνεται ξεκάθαρα και εκείνος που τα παράτησε, δηλαδή αυτός που μονάχα φταίει.
Η «γνωστή» φράση πως «φροντίζουν αδέσποτα ζώα, ενώ άνθρωποι πεθαίνουν» ξεκίνησε από την εποχή του Πλούταρχου και ξεστομίζεται κυρίως από ανθρώπους που ουδέποτε έδωσαν έστω και ένα ποτήρι νερό σε άνθρωπο. Ενώ η ρατσιστική και φασιστική αντιμετώπιση των αδέσποτων ζώων έχει τις ρίζες της πίσω στα χρόνια, η διάθεση να υιοθετούν οι άνθρωποι ζώα αντί να αγοράζουν τα τελευταία χρόνια, αποτελεί έναν φάρο φωτεινό στην κόλαση της ζωής τους.
Όλα αυτά τα θλιμμένα μάτια που γυρίζουν ανάμεσά μας γεμάτα φόβο και ανασφάλεια, μα και απελπισία κρύβουν μέσα τους μια πονεμένη ιστορία. Και το συναίσθημα πάντα μα πάντα της εγκατάλειψης, μιας ανθρώπινης πρακτικής που σημαίνει αποποίηση κάθε ευθύνης.
Ο μέσος όρος ζωής ενός ακηδεμόνευτου ζώου ανέρχεται σε 1,5 με 2 χρόνια. Ο μέσος όρος ζωής ενός δεσποζόμενου φτάνει ακόμα και τα 18 χρόνια. Δηλαδή ο άνθρωπος που το εγκαταλείπει του στερεί πάνω από δεκαπέντε χρόνια ζωής. Του στερεί δηλαδή το αναφαίρετο δικαίωμα να ζήσει. Πείνα, αφυδάτωση, αρρώστιες, εξαθλίωση, εξευτελισμός, κρύο, βροχή, φόλες, αυτοκίνητα, πυροβολισμοί, πετροπόλεμοι, ανελέητο ξύλο. Αυτά του χαρίζει! Ούτε καν έναν αξιοπρεπή θάνατο.
Σε μια χώρα που τα παρατημένα ζώα στο μεγαλύτερο ποσοστό τους είτε κακοποιούνται, είτε δολοφονούνται, είτε είναι πρώην δεσποζόμενα που εγκαταλείφθηκαν, για να έρθει η αλλαγή πρέπει να αλλάξουν ριζικά πρώτα οι πεποιθήσεις. Και για να αλλάξουν οι πεποιθήσεις πρέπει πρώτα κάποιος να πιστέψει σε αυτή την αλλαγή. Πόσο μάλλον σε αυτές τις τόσο σκοτεινές μέρες που πια ζούμε που τα ζώα θα κληθούν να πληρώσουν ίσως ακόμη και ένα μέρος του τιμήματος της πανδημίας.
Στείρωση, υιοθεσίες, αφύπνιση, ενημέρωση, λίγη τροφή και νερό, ριζική αλλαγή παιδείας στο σχολείο με ένταξη φιλοζωικών μαθημάτων, εκπαίδευση και ευαισθητοποίηση ενηλίκων με μηνύματα κοινωνικού και φιλοζωικού χαρακτήρα, εφαρμογή των νόμων, καταγγελία κάθε κακοποίησης και εγκατάλειψης, έλεγχος των εισαγωγέων, όσων Pet Shop εξακολουθούν να συντηρούν τα puppy mills, οριστικό κλείσιμο των παράνομων εκτροφέων και κυνήγι στους ανεξέλεγκτους κυνηγούς. Και τότε μόνο ίσως αρχίσει να αχνοφαίνεται η ελπίδα.
