Σήμερα είναι η Διεθνής Ημέρα κατά της Ομοφοβίας, της Αμφιφοβίας και της Τρανσφοβίας. Τι σημαίνει όμως αυτή η μέρα πέραν από γλαφυρές «φαρφάλες» πολιτικών που όλο υπόσχονται και τάζουν δικαιώματα;
Οι ομοφυλόφιλοι, οι αμφιφυλόφιλοι και οι τρανς άνθρωποι, είναι από τις «ομάδες» εκείνες, που στοχοποιούνται καθημερινά, ειδικά όταν η κοινωνική επιτέλεση του φύλου και της συμπεριφοράς τους, δεν «περνάει» ως εκείνη του μέσου cis straight ανθρώπου.
Ακόμα και σήμερα, γκέι ζευγάρια, λεσβίες, bi και τρανς άνθρωποι, ζούνε με τον φόβο ότι θα στοχοποιηθούν και σε κάποιες περιπτώσεις ότι θα πέσουν θύματα ξυλοδαρού και χυδαίας υποτίμησης.
Ακούμε όλους τους πολιτικούς να τάσσονται υπέρ των ΛΟΑΤΚΙ, λέγοντας και διατρανώνοντας πόσο τάχα φιλελεύθεροι είναι, την ίδια ώρα που από την αριστερά μέχρι και τη δήθεν φιλελεύθερη δεξιά, δεν έχει κατοχυρωθεί ο θρησκευτικός γάμος των ατόμων του ίδιου φύλου, δεν έχει καθιερωθεί ο πολιτικός γάμος, η τεκνοθεσία, ενώ μην ξεχνάμε ότι στα τρανς άτομα δεν καλύπτονται από το κράτος οι χειρουργικές επεμβάσεις, λέιζερ και λοιπά.
Φιλελέ και «προχωρήλες» όλοι τους, μέχρι να έρθει η ώρα που θα διαχώριζαν τάχα το κράτος από την Εκκλησία.
Η αριστερά από τη μία πλευρά, που χρησιμοποιεί πολύ συχνά τους ΛΟΑΤΚΙ σαν «ομπρελίτσα» κάτω από την οποία ενισχύει το προοδευτικό και ανθρωπιστικό γόητρο του «υπερασπιστή», που θεωρεί συχνά πυκνά τους τρανς ανθρώπους, τους γκέι ανθρώπους, τις λεσβίες και τους bi, θύματα με το «καλημέρα» και που κάνει συχνά πυκνά εξίσου, ειδική μεταχείριση, βλέποντας ταμπέλες και όχι ανθρώπους, βλέποντας «κακομοίρηδες αδύναμους και ανυπεράσπιστους» και όχι άτομα που «τα καταφέρνουν και παλεύουν».
Από την άλλη η δεξιά, που με την προσκόλληση στη συντήρηση και στις «αξίες του παρελθόντος» αυτομάτως οι ΛΟΑΤΚΙ θεωρούνται «αιρετικοί» ή «σιχαμένοι». Που ενώ μας κυνηγούσαν σα τις μάγισσες του Μεσαίωνα, τώρα μας έχουν σημαία του νεοκαπιταλισμού που συνιστά απότοκο διαφημίσεων, σπόνσορων και πολλά πολλά ακόμα.
Και ένα δημοκρατικό «κέντρο» το οποίο παίρνει πάντα ίσες αποστάσεις από την πηγή του προβλήματος, άρα και από τη λύση του ίδιου. Ένα κέντρο που πάντα σιωπά και έχει αποψάρα για τα βιώματά μας, χωρίς να έχει τοποθετηθεί ποτέ πρακτικά στη λύση αυτών.
Ναι, υπάρχει ρατσισμός. Ναι ακόμη οι ομοφυλόφιλοι, οι bi άνθρωποι και οι λεσβίες, δε νιώθουν ασφαλείς να κυκλοφορήσουν έξω χέρι-χέρι με τον/την σύντροφό τους, δίχως τον φόβο του χλευασμού και του ξυλοδαρμού. Ναι, αν είσαι τρανς άτομο που «φαίνεται» (γελοία έκφραση), τότε η καθημερινότητά σου θα είναι πιο δύσκολη.
Όχι, μη μας βλέπετε ως «θύματα», δεν είμαστε «οι αδύναμοι κρίκοι της κοινωνίας», δεν είμαστε οι «έχοντες την ανάγκη της αριστεράς να μας προστατέψει» και όταν αυτή το κάνει να την «προσκυνάμε» σα να μην έχουμε τα δικά μας «κότσια» να παλέψουμε και μόνοι-ες-α μας. Όχι, δεν έχουμε ανάγκη από μια δεξιά που θυμήθηκε τις αξίες της Ευρώπης αλλά στα νομοσχέδια ποτέ δε μας είχε στα υπόψιν επειδή τότε δεν ήταν «in» τα ΛΟΑΤΚΙ θέματα.
Ναι σίγουρα έχουν γίνει βήματα, σαφώς και τα πράγματα είναι καλύτερα εν σχέσει με 30 χρόνια πριν. Αλίμονο όμως αν δεν ήταν καλύτερα.
Γενικά έχουμε ανάγκη από μια ισορροπημένη κοινωνία, την οποία τη διέπει ο πολιτισμός. Και ο πολιτισμός μιας χώρας φαίνεται από το πώς συμπεριφέρεται στις «μειονότητές» της.
