Ως εργοδότη βγαλμένο από την «κόλαση» παρουσιάζουν το fast fashion brand, Brandy Melville πρώην εργαζόμενοι σε αυτό.
Ειδικότερα, στο νέο ντοκιμαντέρ του HBΟ με τίτλο «Brandy Hellville & the Cult of Fast Fashion» και σε σκηνοθεσία της οσκαρικής, Eva Orner έφερε στο φως τις κακοποιητικές πρακτικές που εφάρμοζε το fast fashion brand Brandy, Melville.
Στο ντοκιμαντέρ περιλαμβάνονται οι αφηγήσεις πρώην εργαζομένων για ρατσισμό και διακρίσεις μεγέθους ενώ εργάζονταν στα καταστήματά του με μια ευρύτερη ματιά στο εργατικό και περιβαλλοντικό κόστος της βιομηχανίας fast-fashion. Οι σκηνοθέτες είπαν ότι ο Stephan Marsan, ο μυστηριώδης διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας, δεν απάντησε σε πολλά αιτήματα για σχόλια.
Η Eva Orner, η σκηνοθέτιδα του ντοκιμαντέρ, είπε σε συνέντευξή της την περασμένη εβδομάδα ότι ήταν μια πρόκληση να βγάλεις πρώην υπαλλήλους στην κάμερα, επειδή πολλοί φοβόντουσαν την εταιρεία. Όσοι συμπεριλήφθηκαν προσδιορίστηκαν μόνο με τα μικρά τους ονόματα. «Έχω κάνει πολλά πράγματα σε εμπόλεμες ζώνες, με πρόσφυγες και πραγματικά καταστάσεις ζωής ή θανάτου, και οι άνθρωποι ήταν πιο άνετα μπροστά στην κάμερα», είπε.
Η κυρία Όρνερ, Αυστραλή που κέρδισε το Όσκαρ για το ντοκιμαντέρ «Ταξί στη σκοτεινή πλευρά», δεν είχε ακούσει για τον Μπράντι Μέλβιλ προτού οι παραγωγοί της αναφέρουν την εταιρεία το 2022 ως πιθανό αντικείμενο έρευνας. Όσο περισσότερα μάθαινε, τόσο περισσότερο την ενοχλούσε η λατρεία της μάρκας μεταξύ των έφηβων κοριτσιών, που το βλέπουν να επιδεικνύεται από διασημότητες όπως η Kaia Gerber και η Kendall Jenner.
«Αυτές είναι οι αξίες που υπάρχουν σε αυτό το μπλουζάκι: είναι ρατσισμός, είναι αντισημιτισμός, είναι εκμετάλλευση», είπε η κ. Orner. «Ελπίζω οι γονείς να το δουν και να τρομοκρατηθούν».
Πέντε από τους σημαντικότερους ισχυρισμούς που έγιναν στο ντοκιμαντέρ
Το επιχειρηματικό μοντέλο της εταιρείας είναι θολό. Από ορισμένες απόψεις, το Brandy Melville είναι παρόμοιο με τα Zara, H&M και άλλους λιανοπωλητές που δραστηριοποιούνται στη βιομηχανία της γρήγορης μόδας, γεγονός που δίνει μεγαλύτερη αξία στα ρούχα χαμηλού κόστους που κατασκευάζονται σε κύκλους γρήγορων τάσεων. Αλλά η εταιρική της δομή είναι ασυνήθιστα «χαοτική, ακατάστατη και ασαφής», είπε η κ. Orner.
Κάθε κατάστημα Brandy Melville ανήκει σε διαφορετική εταιρεία κελύφους, ενώ το εμπορικό σήμα για το Brandy Melville ανήκει σε μια ελβετική εταιρεία, είπε στην ταινία η Kate Taylor, η συγγραφέας μιας έρευνας του Business Insider του 2021 στην εταιρεία που ενημέρωσε μεγάλο μέρος του ντοκιμαντέρ. Και παρά το γεγονός ότι ηγείται μιας μάρκας που έχτισε την επιτυχία της σε μεγάλο βαθμό στο Instagram, ο κ. Marsan δεν έχει σχεδόν καθόλου παρουσία στο διαδίκτυο.
Πρώην μέλη του προσωπικού του Brandy Melville είπαν στο ντοκιμαντέρ ότι τα στελέχη ζητούσαν μερικές φορές να αγοράσουν τα ρούχα που φορούσαν οι εργαζόμενοι, ώστε η μάρκα να μπορεί να τα αναπαράγει. Η εταιρεία έχει κατηγορηθεί διαδικτυακά για κλοπή σχεδίων από ανεξάρτητους σχεδιαστές και μήνυσε η Forever 21 για παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων το 2016. (Η υπόθεση κατέληξε σε εμπιστευτικό διακανονισμό, σύμφωνα με δικαστικά έγγραφα.)
Μια νεαρή γυναίκα με κόκκινο τοπ και τζιν παντελόνι μαζεύει αντικείμενα από ένα ράφι σε ένα κατάστημα λιανικής Brandy Melville.
Έχει σταθεί στην πολιτική της «ένα μέγεθος ταιριάζει στους περισσότερους».
Η εταιρεία προσφέρει το μεγαλύτερο μέρος των ρούχων της σε ένα μόνο πολύ μικρό μέγεθος, το οποίο περιγράφει ως «ένα νούμερο ταιριάζει στους περισσότερους». Ο κ. Marsan θεώρησε την πολιτική ως έναν τρόπο για να διατηρήσει την επωνυμία αποκλειστική, σύμφωνα με πρώην στελέχη που πήραν συνέντευξη στο ντοκιμαντέρ, και η κριτική της πολιτικής ως επιβεβαίωση ότι η στρατηγική λειτουργεί.
Η ταινία περιλαμβάνει αναρτήσεις στα social media από πελάτες που λένε ότι έχασαν βάρος για να χωρέσουν στα ρούχα της μάρκας. Πολλοί πρώην υπάλληλοι περιέγραψαν ότι πάλευαν με διατροφικές διαταραχές ενώ εργάζονταν στο Brandy Melville, και αρκετοί είπαν ότι η πίεση να είναι αδύνατοι ενώ εργάζονταν εκεί επηρέασε την αυτοεκτίμησή τους.
Μια πρώην υπάλληλος είπε στο ντοκιμαντέρ ότι η δουλειά στο κατάστημα την έκανε να μισεί το σώμα της και να νιώθει γενικά ανασφαλής.
Πρώην εργαζόμενοι περιέγραψαν πρακτικές πρόσληψης που εισάγουν διακρίσεις
Η εταιρεία έκανε τα πάντα για να προσλάβει αδύνατες, λευκές γυναίκες που συχνά στρατολογούνταν επιτόπου ενώ ψώνιζαν στα καταστήματά της, είπαν υπάλληλοι στο ντοκιμαντέρ. Κάποιοι είπαν ότι έπρεπε να τραβούν καθημερινά ολόσωμες φωτογραφίες που έστελναν στον κ. Μαρσάν, ο οποίος μερικές φορές τις απέλυε αν δεν του άρεσε η εμφάνισή τους.
Οι λευκοί υπάλληλοι ήταν πιο πιθανό να τοποθετηθούν στο πάτωμα των πωλήσεων, ενώ τα έγχρωμα άτομα τοποθετήθηκαν σε λιγότερο εμφανείς ρόλους στην αίθουσα αποθεμάτων, σύμφωνα με τρεις πρώην υπαλλήλους.
Πρώην στελέχη της Brandy Melville υπέβαλαν δύο αγωγές που περιείχαν «σοβαρούς ισχυρισμούς για ρατσισμό» που αρνήθηκαν από την εταιρεία στις προκαταρκτικές καταθέσεις στο δικαστήριο, είπε η κ. Taylor, η δημοσιογράφος. Ένα από τα στελέχη είπε στο ντοκιμαντέρ ότι το κατάστημά του στο Τορόντο έκλεισε ο κ. Μαρσάν επειδή σύχναζαν έγχρωμοι.
Στελέχη της εταιρείας αντάλλαξαν ρατσιστικά και αντισημιτικά μηνύματα σε μια ομαδική συνομιλία
Η ανώτατη ηγεσία μοιράστηκε μιμίδια του Χίτλερ, πορνογραφικές εικόνες και ρατσιστικά αστεία σε μια ομαδική συνομιλία που ονομάστηκε «Brandy Melville gags», σύμφωνα με την κ. Taylor και δύο πρώην στελέχη που πήραν συνέντευξη στο ντοκιμαντέρ. Ένα στιγμιότυπο οθόνης που εμφανίζεται στην ταινία παρουσιάζει μια σκελετωμένη γυναίκα που φοράει ένα φύλλο που γράφει «Miss Auschwitz, 1943».
Ο κ. Marsan, ο αδελφός του, οι ιδιοκτήτες καταστημάτων και μέλη της ομάδας παραγωγής της εταιρείας στην Ιταλία συμμετείχαν όλοι στη συνομιλία, σύμφωνα με έναν πρώην ιδιοκτήτη καταστήματος.
Η ομαδική συνομιλία εμφανίστηκε σε μεγάλο βαθμό στο άρθρο της κυρίας Taylor's Business Insider. «Η κακιά ιδιοφυΐα του Brandy είναι ότι όταν βγήκε αυτή η έκθεση, δεν έκαναν τίποτα», εκτός από την εν συντομία απενεργοποίηση των σχολίων στη σελίδα τους στο Instagram, είπε η κ. Orner. «Μόλις συνέχισαν, όπως συνήθως».
Η εταιρεία μπορεί να αντικατοπτρίζει ευρύτερα πρότυπα εκμετάλλευσης με γρήγορο τρόπο
Η κ. Orner υποστήριξε ότι το Brandy Melville ήταν επίσης μια μελέτη περίπτωσης στον τρόπο με τον οποίο η γρήγορη μόδα μπορεί να εκμεταλλευτεί τους εργαζόμενους και να συμβάλει στην περιβαλλοντική σπατάλη.
Η αλυσίδα εφοδιασμού της εταιρείας είναι αδιαφανής, αλλά μεγάλο μέρος των ενδυμάτων της κατασκευάζεται σε ένα εργοστάσιο στο Πράτο της Ιταλίας, το οποίο απασχολεί Κινέζους μετανάστες, είπε η κ. Όρνερ. Το Prato φιλοξενεί πολλά εργοστάσια για εταιρείες ταχείας μόδας, μερικές από τις οποίες έχουν εκμεταλλευτικές εργασιακές πρακτικές, είπε στο ντοκιμαντέρ ο Matteo Biffoni, δήμαρχος της πόλης. (Δεν σχολίασε αν αυτό ίσχυε για το εργοστάσιο του Brandy Melville.)
Οι σκηνοθέτες ταξίδεψαν επίσης στην Γκάνα, όπου ανεπιθύμητα ρούχα από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη συσσωρεύονται σε σωρούς και φράσσονται οι υδάτινες οδούς. Το επιχειρηματικό μοντέλο του Brandy Melville περιλαμβάνει την παραγωγή φθηνών, μοντέρνων αντικειμένων που είναι πιθανό να απορριφθούν με αυτόν τον τρόπο, είπε η κ. Orner, και την αποστολή τους σε άτομα που επηρεάζουν χύμα, με αντάλλαγμα τη δωρεάν προώθηση.
«Δεν μπορείς να κάνεις ταινία για τη μόδα χωρίς να δείξεις την εκμετάλλευση σχεδόν όλων, από τους εργάτες μέχρι τα μοντέλα, από τους λιανοπωλητές έως τους καταναλωτές», είπε η κ. Orner. «Όλοι υφίστανται εκμετάλλευση».
