Ο υπουργός Εσωτερικών, Θεόδωρος Λιβάνιος, σε πλήρη εναρμόνιση με τη λογική «επιτελικού αυταρχισμού», θέτει σε δημόσια διαβούλευση –δηλαδή σε μια διαδικασία προσχηματικής συμμετοχής– το σχέδιο νόμου που φέρει τον εύγλωττο τίτλο: «Αναμόρφωση του πειθαρχικού δικαίου των υπαλλήλων του δημόσιου τομέα».
Ένα νομοσχέδιο που δεν έρχεται για να μεταρρυθμίσει, αλλά για να ενισχύσει τον έλεγχο, τον φόβο και την υποταγή στο Δημόσιο. Μέσα σε 21 ημέρες – όσες και οι νύχτες του θερινού αιφνιδιασμού – καλούνται οι πολίτες να συμμετάσχουν σε μια διαβούλευση για την εφαρμογή ενός βαθιά συγκεντρωτικού και πειθαρχικού πλαισίου. Και φυσικά, όλα αυτά, με φόντο τη «φιέστα» παρουσίασης του νομοσχεδίου από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, κ. Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος βρήκε άλλη μια ευκαιρία να θυμηθεί τη θητεία του ως υπουργός «Διοικητικής Εξαΰλωσης».
Το «σύγχρονο» πειθαρχικό δίκαιο: Φόβος, τιμωρία, έλεγχος
Με το πρώτο μέρος του νομοσχεδίου επιχειρείται η δημιουργία ενός ενιαίου, απόλυτα ελεγχόμενου Πειθαρχικού Συμβουλίου, το οποίο θα αποτελείται από 50 νομικούς του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους. Δηλαδή, ένα συγκεντρωτικό υπερ-όργανο, αποκομμένο από κάθε θεσμικό έλεγχο και με μοναδικό στόχο τη γρήγορη επιβολή ποινών. Όχι δικαιοσύνη – ποινές.
Οι διαδικασίες «επιταχύνονται», όχι για να εξυπηρετήσουν τους πολίτες ή την ισότητα, αλλά για να διεκπεραιώνεται πιο αποτελεσματικά η αποπομπή, η τιμωρία και η «καθαίρεση» όσων τολμούν να σταθούν εμπόδιο στις κυβερνητικές επιδιώξεις.
Παραπτώματα... κατά παραγγελία
Στο νέο καθεστώς πειθαρχικού ζόφου, «παράπτωμα» θεωρείται ακόμα και η άρνηση συμμετοχής στην αξιολόγηση. Με άλλα λόγια, όποιος αρνείται να συμμετάσχει σε έναν αμφιλεγόμενο μηχανισμό αξιολόγησης – συχνά εργαλείο αυθαιρεσίας και εκφοβισμού – κινδυνεύει με στέρηση προαγωγής, απαγόρευση ανάληψης ευθυνών ή και αποπομπή από τη θέση του.
Και γιατί όχι; Αφού στο νέο θεσμικό πλαίσιο η αυστηρότητα βαφτίζεται «αποτελεσματικότητα», η συμμόρφωση «αξιοκρατία» και η εξόντωση «μεταρρύθμιση». Η πειθαρχική συνδιαλλαγή: Ομολογία ή εξόντωση Εισάγεται ακόμα και η έννοια της «πειθαρχικής συνδιαλλαγής» – ένα είδος «συμβιβασμού» που θυμίζει περισσότερο δικαστήριο-παζάρι: αποδέξου τις κατηγορίες για να γλιτώσεις τα χειρότερα. Μια διαδικασία που δεν θυμίζει καν δημοκρατική διοίκηση, αλλά περισσότερο εισαγγελικές πρακτικές προληπτικής καταστολής.
Ο ψηφιακός μεγάλος αδελφός του Δημοσίου
Και φυσικά, όλα αυτά θα περάσουν μέσα από μια ψηφιακή πλατφόρμα που θα διασυνδέεται με κάθε δυνατή βάση δεδομένων – ένα ολοκληρωτικό σύστημα ελέγχου των δημοσίων υπαλλήλων. Η πειθαρχική δικαιοσύνη μετατρέπεται έτσι σε ένα αυτοματοποιημένο σύστημα ποινών με ταχύτητα, αλλά χωρίς έλεγχο, χωρίς ανεξαρτησία, χωρίς ουσία.
Ο πραγματικός στόχος: Η σιγή, η πειθάρχηση, η ανασφάλεια
Παρά τις «βελούδινες» διατυπώσεις για επιτάχυνση και αποτελεσματικότητα, το νομοσχέδιο στοχεύει ξεκάθαρα στην εμπέδωση ενός φόβου μέσα στη δημόσια διοίκηση. Οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν καλούνται να βελτιωθούν, αλλά να υποταχθούν. Να είναι πειθήνιοι, σιωπηλοί, πρόθυμοι να αποδεχθούν κάθε κυβερνητική επιταγή. Να μην αμφισβητούν, να μην οργανώνονται, να μην αντιστέκονται. Κι όλα αυτά με τον μανδύα της «μεταρρύθμισης» και της «αποτελεσματικότητας». Μιας μεταρρύθμισης που δεν είναι τίποτε άλλο από ένα βήμα πιο κοντά στην πειθαρχική, διοικητική ασφυξία.
Μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά το σχετικό νομοσχέδιο, εδώ.
